Porzuciła mnie. Tak po prostu. Zniknęła. Puf. Nie widziałem jej przez sześć lat i powoli nawet nie chciałem jej widzieć. Porzuciła mnie. Na to opowiadanie składa się wiele czynników. Chłopak nie czujący nic i jego siostra, z ustami, które potrafią się tylko uśmiechać. Mieszkanie na Brooklynie, nader utalentowana nastolatka, jej przyjaciel, dziewczyna chodząca na koncerty zespołów, mimo że nie słuchała ich muzyki, renomowana szkoła i sierociniec. Praca wyróżniona w The Wattys 2016

Narodził się i pierwsza twarz, jaką ujrzał, nie należała do jego matki. Należała do jego Anioła. Dlaczego on? Dlaczego małe dziecko, a potem dorosły mężczyzna, który chciał mieć całkiem normalne życie, musi widzieć wszędzie te przeklęte Anioły? Odpowiedź okazała się prosta: jest w nim zbyt wiele dobra... - Myślę, że nie miałaś racji, mówiąc, że ludzie widzieliby więcej, gdyby chcieli. Oni chcą widzieć, ale nie potrafią patrzeć. - Jest jedna zasada dla ogółu, nie ma jednej zasady do jednostki - odpowiedziała zagadkowo. - Twoja sytuacja jest jeszcze inna. Widzisz to, ale nie pragniesz tego widzieć. Nie umiesz zaakceptować tego, że złamałaś "zasady". #18 w opowiadanie ❤ #35 w opowiadanie! #60 w opowiadanie #92 w opowiadanie

Michelle Crowe gdzieś po drodze do dorosłego życia zgubiła szczęście. Jej rodzina jest fikcją, a ona sama zatraca się w braniu kolorowych tabletek. Siódma już przeprowadzka nie miała być niczym nadzwyczajnym, ale w chwili, gdy na drodze dziewczyny staje szkolny łobuz, który od razu rozpoznaje w niej miłośniczkę proszków, wszystko się zmienia. Jej życie ma nabrać kolorów w sposób inny od dotychczasowego, a Cole nie umie podjąć decyzji co do tego, czy zamierza pomóc Michelle w życiu czy umieraniu. || opowieść tymczasowo zawieszona ||