''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Başlangıç Tarihi: 03/07/2016 10/06/2018, Müzik kategorisi içinde #27.'yiz !! © Tüm telif hakları bana saklıdır! © * Belki de hayatımda ' kim ne der ' diye sorgulamadan yapacağım ilk şeydi bu. Karşımda kahvenin en güzel tonu ile gözlerini benden ayırmayan adama, içimde fırtınalar koparan o güzel gözlerini aklıma kazırcasına baktım. Karanlığın, üzerimize örttüğü zifiri yorgan, duygularımı gizlemem için bir fırsattı belkide ama, bu sefer kaçmayacaktım. Kaçmamalıydım. " Batıkan Gürsoy! " Dedim, başımı dikleştirerek. " Maviş seni seviyor. Hem de Müziğin Kadar Çok. " Tepkisini görmekten sakındığım için kalbimin yönlendirdiği bedenim, karşımdaki adamın dudaklarına dudaklarımı bastırdığında, başım dönmüş, yere yığılmanın eşiğine gelmiştim. Onun, bir kolunu beline hissettiğimde ise, onun beni kendi cennetine kabul ettiğini ve dönülmez bir yola girdiğimi anlamaştım. Öğretmenime aşık olduğum gerçeği,aklımı ele geçirirken, kahveliklerine taptığım adam, minik öpüşüme karşılık vermeye başlamıştı. İçimde kopan kasırgalar, bedenimi zangır zangır titretirken, dudaklarımı saran eşsiz tadı ile sarhoş olmuştum. Bir süre sonra benden ayrıldığında, kaderlerimizi tamamen değiştirecek olan hamleyi, bir ressamın tablosuna yaptığı en can alıcı ayrıntı gibi kazımıştı yüreğime. " Tuğçe Özay! " Dedi o da aynı kararlılıkla. " Öğretmenin seni seviyor. Hem de Müziği Kadar Çok! " ----****---- Tüm hakları Alper'in kısır tabağında saklıdır! Birazcık küfür ve bol bol mizah içerir.

Herkesten farklıydım ve herkes de bunu biliyordu. Bilmekle kalmıyor benden korkuyor, benim yok olmamı istiyor, tiksiniyor ama bana şaşırmaktan da kendilerini alamıyorlardı. Avcılar denen illet bir kuruluş beni ve benim gibi olan 9 kişiyi bulup insanları güvende tutmaya and içmişlerdi. İnsanların koruyucu melekleriydiler. Ama ne Avcılar ne de kalan tüm insanlar aslında çocukluğunu güçlerini kontrol etmeye çalışmakla harcamış masum bir kız çocuğu olduğumu göremiyorlardı. Taki Avcılar beni buluncaya kadar. İşler artık daha kötü olamaz derken hem eğitmenimi, hem de yıllardır sakladığım kimliğimi birden kaybetmiştim. Ama her beyazın içinde bir siyah olduğu gibi, her siyahın içinde de bir beyaz vardı.Nereden bilebilirdim ki Avcı karşıtı güçlü bir grubun var olduğunu ve aslında binlerce kişinin Avcılar'a inanmadığını?Nereden bilebilirdim ki kalan numaraların istikametinin tam olarak bulunduğum yer olacağını? Ve nereden bilebilirdim ki hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını.

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."