Yazgı kartları karıştırır, biz de oynarız, diyordu Arthur Schopenhauer. Kartları ben dağıtmış, geri çekilmiş ve elime umutsuzca bakarken aylar geçirmiştim. Bu son el değildi ama oyun o kadar kötü gidiyordu ki, artık masadan kalkma zamanı bile gelmiş olabilirdi. Ama kader, beni o masada tuttu. Çünkü oyunun kazananını kartları dağıtan değil, kader belirlerdi. Bir platonik olarak öğrendiğim en önemli şey de buydu: Sana gelecek olanı kırk duvar olsa durduramazdı ama gelmeyecek olana da kırk at versen bir adım yol almazdı.

0545***: Selamın aleyküm aslan parçası Aslanın dişisi de aslan olur dediler de bana Aslan dişisi başvurusu için rahatsız etmiştim

*Fantastik değildir.* Her hikaye bir kahramanla, birçok hikaye ise budala bir kahramanla başlardı. Herkesin güçsüz gördüğü o beceriksizden bir kahraman doğardı. Çıktığı yolda kapılar ona açılır, onun yerine tercih edilen tüm o güçlü ama kötü kişiler birer birer düşerdi. Budala belki gerektiği kadar kurnaz değildi ama zekiydi, takdir edilmese de oradaydı; elinden geleni ardına koymama sırası gelene kadar hor görülen olsa da her zaman hikayenin içindeydi. Çünkü güçlü olan değil, yolu tamamlayan kahraman olurdu.