Hayatım burada geçiyor benim. Kim olduğumu, buraya nasıl geldiğimi hatırlamıyorum. Çok çabaladım ama hafızamdan yitip giden parçaları toparlayamadım. Çünkü ruhum beni uzun zaman önce terk etti... Günlerimi arafta geçirmeye çok alıştım aslına bakarsanız. Sonuçta bir gün tamamen silinip gideceğimi biliyordum. Ta ki o çocuk gelene kadar. Eğer o çocuk gelmeseydi kendimi toparlamam mümkün değildi biliyorum. Kendim için değil ama onun için bir şeyler yapmak zorundaydım. O da benim gibi kaybolmamalıydı. Bu araftan onun çıkması için bir yol bulmak zorundaydım. En azından onun mutlu olmasını sağlamalıydım.