"Ama anlamıyorum, biz bunun üstesinden nasıl geleceğiz?" Huzur ve güven veren gözleriyle bana baktı. "Sen yeterki sev güzelim. Annen elbet kabullenecek." Gözlerim dolarken burukça gülümseyip başımı göğsüne yasladım. "Belki bu gece herşey yeniden başlar. Bak görüyor musun? Ay bu gece dolunay!" Yine o güven veren gözleriyle bana baktı. "Görüyorum güzelim, görüyorum." ~kapak tasarımı @arızageldidagılın~

"Sevgisiz büyüyen her çocuk, 'Seni seviyorum' diyen herkese inanabilecek kadar çocuk." derler. Hayatım geniş ve henüz çözülmemiş bir olay yeri gibiydi. Yaşanmamış çocukluğumun kanıtları sarı bantlarla çevirili alanda dağınık bir şekilde duruyordu. Bir yerde beyaz küçük oyuncak ayım, boğazına babamın intihar ettiği ip sarılı bir şekilde duruyordu. Diğer yerde renkli tokalar birbirine düğümlenmiş, yerin tozuyla kirlenmişti. Annemin saçımı taradıktan sonra onlarla bağlamasını hayal ederdim ama kırık tarakta tokaların hemen yanındaydı. Hiç uyumamı beklerken okunulmamış hikaye kitapları parçalanmış bir şekilde olay yerimin zeminini süslüyordu. İnsanlar acımasızdı, insanlar dışarıdaydı. Hayatımda ruhuma karşı işlenen bütün cinayetleri izliyorlardı ve beni dışlıyorlardı. "Senin annen deli!" "Senin annen seni öldürmeye çalıştı!" Sevgisiz büyüdüğüm kesindi. Ama 'Seni seviyorum' diyen hiç kimseye inanmazdım. Zaten birinin de bunu söylediği yoktu ama söyleseydi de bu cinayetlerin arasına aşk acısını da ekleyemezdim. Belki de olay yerime dışarıdan bakmak yerine bana yardım etmeye kalkışmış Barlas'ı hayatımdan çıkarmam bu yüzdendi. Kendime ayıracak vaktim yoktu. Ben sadece benden alınan kardeşimi yetiştirme yurdundan kurtarmak için gereken parayı bulacaktım. Bunun için bir hırsızlık çetesine katılıp, Siyahın Çırağı olmam gerekse bile.

"Amcamın suyu gelmiş ben doğuma gidiyorum" diyip arkamı döndüm. Ayaklarımı götüme vura vura kaçmayı planlıyordum ama Ege beni boynumdan yakalayıp geri çevirdi. Hain! Arat'ın rengârenk yüzüne, mor saçlarına ve antenli taçına bakınca dayanamayıp kahkahayı bastım. Bu sefer yüzü sinirden tek renk olurken, Ege'nin boynumdaki ellerini itip arkama bakmadan yardırdım. Arat'ın alayla bana seslenişiyle, boynumu büküp olduğum yerde durdum. "Oradan çıkış yok bebeğim." İşte şimdi sıçtım! İçimden hatim indirirken arkamı dönüp şirince sırıttım. Oysa bana 'son duanı et bich' bakışı atıyordu. Ellerimi, ben suçsuzum hakim bey der gibi kaldırdım. Göz devirip yavaşça bana yaklaştı. Yüzündeki hınzır sırıtışından, tabiri caizse ağzıma sıçacağını anlayabiliyordum. "Ne istiyorsun söyle." Biraz sonra benden isteyeceği şeyle, ölüm fermanımı imzalamış bulunuyordum! ✖✖✖✖ ©Tüm hakları Alesya'nın sakarlıklarında saklıdır.

"Özür dilerim." "Dileme.Ben özür diliyor muyum? Sana köpek gibi aşık olduğum için senden özür diliyor muyum?" *** O benim öğretmenimdi, bana nasıl güzel sevilir o öğretti.