Ilu z was miało tę niezręczną sytuację, kiedy z wielkimi zamiarami zasiadacie, by coś napisać, ale żadne słowo nie chciało zabrzmieć tak, jak powinno? A ile razy zdarzyło wam się zupełnie nie mieć pomysłu na fabułę? Zapewne tyle samo, ile razy zabrakło wam weny. I prawdopodobnie również tyle, ile razy zaczynaliście książkę, ale potem przepadała ona w czeluściach waszego komputera/notatnika, bo: "Napiszecie na pewno lepszą. Stać was na coś więcej." Zapraszam was więc do poradnika, który będzie światełkiem w tunelu. Tlącym się w ciemnościach płomyczkiem nadziei. Zapraszam do "Czarno na białym, czyli: jak pisać, aby napisać?"

Jak wprowadzić osobę chorą psychicznie do opowiadania nie tworząc z niej karykaturalnej lub przerysowanej wersji prawdziwego człowieka? Czy psychopatia i socjopatia to synonimy? Jak funkcjonuje ciało modzelowate i czym różni się od szyszynki? Po czym poznać, że ktoś cierpi na depresję albo zmaga się z autyzmem? Kim jest mizantrop? I o co tak właściwie chodzi z tym Alzheimerem i demencją? W Psychozie postaram się odpowiedzieć na powyższe pytania. Moim głównym zamiarem jest jednak pomoc w realistycznym nakreśleniu portretu postaci chorej, którą możecie umieścić w waszych opowiadaniach. Oprócz tego chcę też przybliżyć wam zagadnienia z dziedziny psychologii i psychiatrii w sposób daleki od nudnych wywodów pani od wosu. Nᴀᴊᴡʏżsᴢᴇ ᴍɪᴇᴊsᴄᴇ ᴡ ʀᴀɴᴋɪɴɢᴜ 2 miejsce w literatura faktu [ 19.10.17]

Czy znacie, piękni ludzie, opowieść o Czterech Smokach? A może słyszeliście, piękni ludzie, o walecznym Arucarnie, który własną piersią chronił osadę Ytt przed gryfem? Nie? A bajkę o Kropelce i Płomyczku? Siadajcie zatem, dobrzy ludzie, i posłuchajcie historii, które ma wam do opowiedzenia skromny, jasnopióry bard. A słuchajcie dobrze, bo może i wam przyjdzie kiedyś snuć historię przy trzaskającym wesoło ognisku i nawet gwiazdy zechcą posłuchać tego, co macie do powiedzenia.

W umyśle każdego, nawet największego pisarza-psychopaty panuje moment ciszy. To taki moment, w którym wszystkie plany na mordowanie swoich postaci czy na psucie humorów swoim czytelnikom nagle zamierają w bezruchu. Nie, ta książka nie będzie śmieszna. Ten, kto się odważy, może wejść na chwilę do mojego umysłu i przekonać się, jak wygląda, gdy panuje w nim mój moment ciszy. Czyli zbiór opowiadań i wierszy. Uwaga! W książce mogą pojawić się wulgaryzmy i sceny drastyczne. W podejrzanych rozdziałach uważnie posuwaj się do przodu. Wierzę, że znasz siebie i wiesz, kiedy zawrócić. Jeśli jednak nie, przed przeczytaniem rozdziału zapoznaj się z treścią komentarzy dołączonych do niego bądź skonsultuj się z autorką lub autorką, gdyż każdy rozdział niewłaściwie przeczytany zagraża Twojemu życiu lub zdrowiu.

Czyli sytuacje, które choć raz pojawiły się w życiu każdego pisarza (albo pojawią lub brzmią znajomo)... I które zrozumie każdy czytelnik.

A ship of Natasha Romanov and John Wick

- Nie wiesz, kim jestem - stwierdził zimno, ignorując kiepskie samopoczucie i wrażenie jakby ktoś przepuścił mu przez płuca tuzin potłuczonych butelek. Drab na pewno pochodził z miasta Zmory i musiał choć raz o nim słyszeć. Oszust niemal czuł nieprzyjemny smród jednego z licznych, mulistych zakoli Yuny. Nie miał jednak ochoty dłużej tego zgłębiać i złamał rękę draba, natychmiast po tym go puszczając. Zakapior, choć wydawał się być odpornym na ból i twardym gigantem, zawył jak ranne zwierzę i zsunął się na ziemię, wyswobadzając bezużytecznie zwisającą kończynę spomiędzy prętów. Jego okrzyk urwał się tak szybko jak się zaczął, kiedy Bezimienny wyjątkowo brutalnym jak na niego kopnięciem posłał czaszkę pokonanego z powrotem na kraty. Nadal miał podły humor i nie był w nastroju na delikatności. Skrzywił się z niesmakiem i przykucnął przy twarzy pokonanego. - Kim jestem? - zachrypiał ponownie z mściwą satysfakcją, gdy krata miała się już zamknąć. Okaleczony awanturnik po raz ostatni odwrócił głowę w stronę głosu swojego oprawcy. - Diabłem z Eyrahornu. - wykrztusił tylko, zanim zniknął Oszustowi z oczu. Złodziej zaśmiał się sucho, a śmiech ten przerodził się w nowy atak kaszlu, od którego pozostała dwójka więźniów równocześnie odsunęła się nieco dalej. ~ * * * ~ Weronice, za wspaniałą okładkę.

TOM I Strach. Ból. Cierpienie. Śmierć. Tymi słowami można przedstawić dziewczynę, na której sam dźwięk imienia wszyscy padają na kolana w obawie przed jej gniewem. Sabriela to nie typ grzecznej dziewczynki, którą interesują zakupy, moda i celebryci. Dla niej liczy się tylko bezlitosne wypełnianie rozkazów ojca. Lojalna aż do bólu, nieznająca wyrzutów sumienia, zabijająca wrogów bez wahania. W skrócie, żołnierz doskonały. UWAGA!!! BĘDĄ POJAWIAĆ SIĘ LICZNE WULGARYZMY I DRASTYCZNE SCENY!!! UWAGA!!! WSZYSTKO W TEJ KSIĄŻCE PROSZĘ TRAKTOWAĆ Z DYSTANSEM!!! OPOWIADANIE NIE MA NA CELU OBRAŻAĆ RELIGII I JEJ ELEMENTÓW! SĄ ONE TAK PRZEDSTAWIONE NA POTRZEBY FABUŁY! Najwyższe notowania: #3 w Fantasy - 16.03.17 #2 w Fantasy - 26.03.17 #1 w Fantasy - 27.03.17