2389 წელი. გაუთავებელი ომების და სადემონსტრაციო აქციების შემდეგ ყველაფერი რევოლუციამ დაშალა და შექმა. შექმნა ის, რაზეც ახლა ვაპირებ საუბარს. შექმნა ისინი ვინც ამ სისტემისთვის ვირუსს წარმოადგენენ, შეგვქმნა ჩვენ. თითოეული ადამიანი დაყოფილია რაღაც საფეხურების, კლანების, კლასების და საერთოდაც სისხლის მიხედვით. აქ ადამიანები 10 სედაში არიან დანაწილებულნი. მათ არ შეუძლიათ რომელიმე სედიდან სურვილისამებრ არჩეულ ადამიანზე დაქორწინება, მათი შეყვარება... 10 სედა, 10 კანონი, 10 სედანტი. აქ არ არის სიყვარულის ადგილი, აქ მხოლოდ ვირუსების გაქრობა და მკვლელობა იციან. ჰარი სტაილსი ვირუსია, რომელიც თავის ვინაობას არ ამხელს, ხოლო აბიგაილი - უბრალო გოგო, რომელსაც არაფრის ეშინია. ჰო, მას არც თავისი შიშები აშინებს.

წიგნი დაწერილია ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთ პერიოდზე,რომლის დროსაც შემიყვარდა ბიჭი... ვარ 16 წლის ბისექსუალი და იმედია დაგაინტერესებთ ჩემი ცხოვრების ეს რთული პერიოდი. წიგნის დაწერის იდეა სპონტანურად მომივიდა თავში. ვნახოთ რა გამოვა ამისგან😊😅

"მინდა ისევ შენთან ვიყო, ისევ შენი ღიმილი მკლავს, უშენობა არ მასვენებს ვიცი უნდა ვუშველო თავსს..."

ეს მოთხრობა არ არის ჩემი დაწერილი. უბრალოდ ძალიან მომეწონა და რომ არ დაკარგულიყო ავტვირთე აქ.ყვითლების ისტორია წყვილზე რომელიც ერთმანეთის გამო ყელაფერზეა წამსვლელი

"უყურებს მის სხეულს და ვერ ხვდება. ვერ ხვდება ახლა რას გრძნობს. ვერ ხვდება მისი სხეული იზიდავს თუ სული? რას გრძნობს ის, ვნებას თუ სიყვარულს?" (დასრულებული)

თინეიჯერ ნინის საქართველოდან ამერიკაში წასვლა უწევს სადაც ყველაფერი სხვანაირადაა, ნინი ახალ ადამიანებს შეხვდება რომლებიც მის ცხოვრებას შეცვლიან.

✨🌛🧙დასრულებული ✨ მხატვარი გოგონა რომელიც ძველ ნახატს იპოვის... შეუყვარდება ... უსულო კი გაცოცხლდება... :::: ფანტასტიკა, რომანტიკა,ოდნავ საშინელებათა. იმედია ისიმოვნებთ

ტრაგიკული სიყვარულის ისტორია სევდიანი გოგონასა და მკვდარი ბიჭის შესახებ, რომლებმაც ერთად უნდა იმუშაონ ბიჭის მკვლელის საპოვნელად, გულგატეხილობისა და იდუმალების ფონზე, აღმოჩენენ რომ შესაძლოა სიკვდილი არ არის დასასრული.

მოთხრობის წერა დავიწყე ოცნებით. ოცნებით რომელიც სიყვარულმა გამოიწვიე. ჩემი მისდამი სიყვარულის ბრალია ის რომ ამ წინადადებებმა აი ეს შექმნეს. ალბათ გქონიათ შეგრძნება იმასა რომ არ გაკმაყოფილებთ რეალობა, ამ რეალობის სიუჟეტი და მოქმედებათა განვითარება, მაგრამ ვერაფერს ცვლით, ვერაფერს აკეთებთ და რჩებით ამ მტკივნეულ და მიუღებელ რეალობაში რომლიდანაც გაგცევა გინდათ. ხოდა მეც ავდექი და გავექეცი რეალობას. ავდექი და დავწერე ის რაც იმაზე უფრო საინტერესო იყო რაც რეალურად ხდებოდა და ამას ალბათ შეამჩნევთ კიდეც მოთხრობის პირველ თავებში სადაც ყველაფერი ასე იდეალურად და ლამაზადაა. ნელ ნელა შევყევი წერას, ნელ ნელა დამავიწყდა ისიც თუ რის გამო ვწერდი და ასე შევიყვარე ამ მოთხრობის თითოეული პერსონაჟი და ნაწილი. და შეიძლება სრულყოფილი მართლაც რომ არ გამომივ