Zihnimiz bazen geçmişin görüntülerini gözümüzün önüne öyle bir şekilde sürer ki kaçmaya çalıştığımız kendimiz değil, geçmişimiz olur. Koşarız, kaçmaya çalışırız. Ama... Geçmiş... Bizden her zaman bir adım daha öndedir. Gece, geçmişinden kaçıp karanlıkta boğuluyordu. Aytun ise Gece'yi geçmişinden kurtarmaya çalışıyordu. Ya gece aydınlanacaktı. Ya da geçmişin karanlığında ikisi de boğulacaktı "Ben hayal dünyasında gezinen bir deliyim." "Sen deli değilsin ve ben seni kurtaracağım." "Beni kurtaramazsın."

Merhameti olmadığına inanan bir adam nasıl aşık olabilirdi ki? Peki 18 yaşında olan bir kız nasıl olurdu da merhametsiz bir adamın merhametine dokunup onu kendine aşık ederdi? Bir kız, bir adamın merhameti olabilir miydi? O, oldu. Siyahın içinde gökkuşağı oldu... O, bir kızdı. Şimdi bir kadın... O, bir erkekti. Şimdi kadınının erkeği...

Lacivert ve gri... Farklı kalemlere ait, birbirlerinin zıttı iki mürekkebin rengi. Bu renkler kader adı verilen defterde çakışıp birbirlerine karışmışlardı, ansızın ve habersizce. Artık ikisi de bir olup farklı iki hayatı değil, aynı hayatın satırlarında dans etmeye; kelimeleri ilmek ilmek işlemeye başlamışlardı. Baskınlıkları akrebin ilerleyişine göre değişen iki rengin hikâyesini okumaya hazır mısınız? Onlar ara renklerdi. Onlar arafın rengiydi. Onlar birdi. Onlar hiçti. Ve hiçliğe karışıp sayfalarda yok olma yolculuğunda birbirlerinin kader ortaklarıydılar. Haydi, sayfaları çevirin ve kelimelerin birbirleriyle valsını izlemeye başlayın. K&K