Bir kaza. Bir ölüm. Ve bilinmezlikler. Geçirdiği kazadan sonra gözlerini bilmediği bir yerde açan Duru, başına geleceklerden habersizdi. Hafızasında boşluklara sebep olan bu kazadan sonra bilinmezlikle gelen o adama güvenmek zorunda kalır. Barkan. "Hatırlıyor musun?" "Neyi?" "Kanında ölüm taşıyan o kışı."

Dört duvara sıkışmış hislerinin arasında kalan Nida, kabuğundan çıktığında kendini hiç bilmediği durumun içinde bulur. Sarsıntıya uğrayan dostluğu, yeni tanıştığı hisleriyle mücadele eder. Sokağın gölgelerinde yer alan gençlerin hikayesi.

Hafızasını kaybetmiş bir halde baş düşmanının evinde esir olarak uyanan Meira, geçmişte işlediği affedilemez bir günâhın bedelini ödüyor olduğunu öğrenir. Meira uyandığında ona söylediği ilk sözü "Biz düşmanız" olan adamın, bir zamanlar gözlerinin içine aşkla baktığını öğrendiğinde işlediği günahın hiç de sandığı kadar basit bir ihanet olmadığını ve altında çok daha korkunç bir entrikanın yattığını anlar. İki düşmanın kader ağları, tutku ve nefretin ateşiyle birbirine örülmüş; kurdun kuzu postuna bürünüp kuzunun kurda dönüştüğü çarpık bir ihanet oyununa evrilmiştir, artık birbirlerinden kaçmaları da ne mümkün! Bu yapbozu ise çözmenin tek bir yolu var: Gördüğün ve duyduğun hiçbir şeye inanma. Bunu geçmişteki sen bile söylüyor olsa... Fantastik değildir, karanlık aşk türündedir. DİKKAT! Bu kitapta cinayet, psikolojik ve fiziksel şiddet gibi rahatsız edici olabilecek içerikler bulunmaktadır.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Yalnizliga Nasil Mahkum Olunur ')

Acılar. Yazılışı kolay yaşanması zor duyguydu acı. Gündüzleri gizlenen geceleri sızlayan birşeydi biraz da. Gecenin sessizliğinde yakıyor, bitiriyordu. Derin bir baş ağrısı ve kulaklıktan sızan şarkının sesi. Gecenin sessizliğinde yaşadığımız savaşların tek kanıtıdır gözaltında ki morluklar. Bu hikaye sadece o kanıtları taşıyanlar için -MOR-

Sana demlenen şiirler var