Her gece nefes almak ona azap gibi gelirken hayatta kalmayı mı denemeliydi? ×××××××××××××× Kirpiklerime gelen yağmur damlalarının yükü fazlaydı. Tıpkı benim yaşadıklarım gibi. Uçurumun tam ucuna gelerek "Dayanamıyorum. Zor anlıyor musun? Çok zor. B-ben onsuz yapamıyorum. Senin yanına geliyorum a-anne, nefes almaya geliyorum" boğazım parçalana kadar bağırdım. Ben sesimi yükselttikçe yağmur hızlanıyordu. Son kez nefes aldım ve kendimi boşluğa bıraktım. ×××××××××××××××× "Yaşamak için bir sebebin var mı?" gözleri gözlerimle birleştiğinde derin bir nefes aldı. "Yok" gözlerini benden çekip yanan şömineye baktı. Odunların kül oluşuna "Neden yaşıyorsun o zaman?" Ben hala ona bakıyorken. Kafasını yavaşça bana çevirdi ve gözlerimin içine bakarak "Yaşamalıyım çünkü hikayemin sonunu merak ediyorum" ×××××××××××××××× Bu hikayede klişelere yer yoktu. Bu hikaye, intihar eşiğinde ki bir kızın hayata dönüş öyküsüydü... ×××××××××××××××× Küçük bir gerçek; insanlar değişir. *********************