Tam gözlerimi çevirecekken Ozan elindeki içeceği masaya koyup ayağa kalktı. Gideceğini düşünüp üzüldüm ancak telefonunu masada bırakmıştı. Rahatlamam içeri doğru gelmesiyle telaşa döndü. Gitmemesine sevinirken beni fark edeceğini düşünüp ürkmüştüm. Kafamı telefona gömerek göz temasından özellikle kaçındım. Yanımdan seri adımlarla geçerek tuvalete doğru ilerledi. Derin bir nefes alarak rahatladım. Ancak rahatlamam kısa sürmüştü. Kendimi soktuğum durumu düşünüp sinirlenmeme engel olamadım. Ne yaptığım hakkında hiçbir fikrim yoktu. Sahte hesap açıp bir adamı sapık gibi izlemek, hikaye attığı mekana gelmek gibi şeyleri başkasının yaptığını duysam ruh hastası derdim. Ancak kendime asla engel olamıyordum. Telefonumu sıkarak oturduğum yerden hızla kalktım. Kapıya doğru ilerlerken buradan bir an önce çıkmaktan başka bir şey istemiyordum. Kapıyı açıp kendimi dışarı atmamla çantamı içeride unuttuğumu fark etmem bir oldu. Mırıldanarak "Siktir!" dedim. Tekrardan içeri girerek çantama doğru yürüdüm. Beynim yokmuş gibi hareket ediyordum şu an. Ne yaptığımı bilmeden bi içeri giriyor bir çıkıyordum. Koltuğun üstünde duran çantamı alıp hızlıca koluma taktım. Arkamı dönmüş gidecekken adımın seslenilmesiyle olduğum yerde çakılı kaldım. Bu sesin sahibini çok iyi tanıyordum. Ozan!