Ellerini ver Saba. Ellerini ver bana. Ayırma beni yardan. Ki düşmeyeyim yardan. Sevdayı yudumladım gece vakti. O yüzden bakışlarım mahmur. O yüzden nefesi burnumda buhur. Saçları vuruyor çehreme efil efil. Sarhoşluktan mı bilmem ama. Kalbim göğsümün içinde değil. Gitmek istiyor. Onu gönderme Saba. Olurda gider, gelmek istersem. Beni gönder Saba. Yanlış yaptığımı düşündüğünden gitti. Gittiğinde, doğrularımı beynime doğru eritti. Beynimide beraber... Konuş saba, bu sevda niçin bitti? Bilmiyorum, belki de yanlış yapıyorum. Doğruları yaparak. Belki, daha da çok kaybediyorum. Kaybetmekten korkarak. Söyle Saba susma. Cevap bulabilecek miyim? Sualler yaratarak. Bir şey bilmiyorum, bildiğim bir şey var ama. O benden, senin yüzünden koptu Saba. Lakin ben senden, onun yüzünden kopmam. Boş ver gitsin bunları be baharım. Ben bunlara, beynimin içinde ağlarım. Biz yapalım; aba vakti yaba, yaba vakti aba. Şiirler okuyalım bu sabah. Ve ölümlere koşalım Saba."

Külle mi besleniyorsun be sevgili ? Sürekli yakıyorsun beni... ...Günahkar altı el, bir masum bedeni haykırış ve akan gözyaşlarına aldırmadan çamura buluyorlardı. Sessiz bir feryat kopuyordu gözlerinden akan damlalardan. Ağzı kapatılmıştı beş parmak tarafından, iyice pörtlemişti kan çanağına dönen gözleri. Yüzündeki masumiyet taşıyordu uçkuruna sahip çıkamayanların izlerini...