Δεν είμαι ποιητής εννοείται :P Τόσο καιρό γράφω τις σκέψεις μου σε ένα τετράδιο και αποφάσισα να τις μοιραστώ. Ρίσκο είναι για εμένα αλλά θα τολμήσω (για πρώτη φορά στη ζωή μου). Επειδή λοιπόν, ίσως είμαι ολίγων τι ατάλαντος, δείξτε κατανόηση ? Just some really personal thoughts and feelings, I'm not a writer or a poet and I have zero talent so please take it easy on my heart ♡ Θα είναι και στα Αγγλικά επειδή μερικά έτσι τα έγραφα :)

Έγινε ενα με τους δαίμονες της. *Έντονο περιεχόμενο με σκηνές αυτοτραμαυτισμού/ δεν προωθώ τις συγκεκριμένες πράξεις*

Η Χέιζελ ένα 17χρονο κορίτσι που υπέφερε μετά από την αυτοκτονία του πατέρα της λόγω οικονομικών προβλημάτων αποφασίζει να βάλει λίγη δράση στην ζωή της και πεπεισμένη με την ιδεολογία των αναρχικών ψάχνει μία συμμορία.Τι θα γίνει όμως,όταν ένα κορίτσι με ιδιότροπο και σκληρό χαρακτήρα ερωτεύεται τον αρχηγό της συμμορίας?

*Η συνέχεια του βιβλίου Ένας Αναρχικός *περίληψη στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου. |Το δεύτερο μέρος θα είναι ακόμα πιο ανατρεπτικό, απολαυστικό και πλούσιο σε συναισθήματα από το πρώτο. Η συγγραφέας υπόσχεται πως θα κάνει τις καρδιές σας να χτυπαν πιο δυνατά καθώς διαβάζετε το κάθε κεφάλαιο| ©Copyright 2016 |ΜΗΝ ΑΝΤΙΓΡΆΨΕΤΕ| By: Demy

Εσυ. Εσυ που το διαβαζεις αυτό εδω. Σε προειδοποιώ δεν εχω ιδέα απο ποίηση.Μαλλον αυτο που γραφω είναι λογια που δεν ειπα ποτε. Το μονο που θελω απο εσενα είναι να καταλαβεις τις μπερδεμένες σκεψεις μου και να τις βάλεις σε σειρα. Αν μπορεις..

Τι συμβαινει οταν στο αναισθητο κοριτσι,που πληγωνει παντα τους αλλους,μονο διασκεδαζει και γενικα κανει οτι θελει ερθει εκεινο το ατομο που θα την στρωσει? Θα μπορεσει η Αθηνα να καταλαβει τι ακριβως της συμβαινει και να διαχειριστει τα τελειως αγνωστα για εκεινη μεχρι τωρα συναισθηματα?

Ποίηση χωρίς νόημα σαν κραυγές δίχως συνοχή. Κείμενα δίχως κανένα στίγμα λευκού, μόνο ένα μαύρο χάος που καταπίνει βίαια κάθε πηγή φωτός. Μην ψάξετε για κανένα ψήγμα ελπίδας, θα δυσκολευτείτε να το διακρίνετε μέσα στην άγρια σκοτεινή άβυσσο που επεκτείνεται με βία.~