Bir kadın, kaşları Zülfikar, cemali ay... Bir adam ruhu cehennem kalbi kanrevan... Oldukça sıradan bir şekilde yaşamına devam eden iş adamı Azat Demirbüken'in yaşamı, İran'a olan iş seyhati ile baştan sona değişmekle kalmayacaktı. Atış talim sahasında gördüğü kara gözlü Ashraf onun hem kutsanması hem de felaketi olacaktı. Zira kader ipine çoktan aşk düğümü atılmış, yağlı urgan misali ruhuna dolanmıştı. 'Ona aşık olduğumu asla kelimelerle anlatamazdım. Susardık çoğu zaman . Konuşursak ezilirdi sözcükler aşkımızın haşmetli gücünde... Koyardı başını omzuma , dokunurdum dudaklarına. İçerdim kana kana aşkı ... Gözlerimiz buluştuğunda hissederdim ruhunun titrediğini... Kadıköy sahilinde otururduk yere , önümüzdeki koca denizin kokusunu değil de onun kokusu dolardı ciğerlerime...' 'Onu çok sevdim ben..' dedi, kadın. Avuçlarında tuttuğu gül yaprakları gibi ölü ve ruhsuz şekilde çökerken gece üstüne. 'O, asla benim olamayacak, olmayacak bir melodi gibiydi. En büyük korkum onu kaybetmek iken aslında ona asla sahip olamadığımın farkına dahi varamadım. Ben ona bakmaya kıyamazken o her gece kendini yeniden ve yeniden öldürürdü. Ve ben bunun farkına varmadım...' dedi, adam. Rakı masasına İstanbulun günahları misali çöken sessizliği parçalarken. 'Aşk gelir ve gider. Olay onun gitmesinden öte senden ne aldığıdır.' Geçmişin pençelerinde esir düşmüş Ashraf'a aşık olmaya başlayan Azat, geçmişin izlerini genç kızın ruhundan silebilecek mi? Her gece anıların acımasız ağırlığında ezilen Ashraf geçmişi unutabilecek mi? Kaderle oynanan bu kumarda galip kim olacak? Gelecek mi yoksa geçmiş mi? Zarlar atıldı ve oyun başladı..

Pasifik sularının derinliklerinde, insanlara görünmeyen, suyun ruhuna sahip yaratıklar yaşardı, bir vakitler. Kin tutamayan, intikam nedir bilmeyen, masum su cinleriydi bunlar. İnsanlardan biri su halkına ölümü getirdiğinde içlerinde intikam ateşi yanacak ve suyun ruhu dahi bu ateşi söndürmeye yetmeyecek... Bedel ödetmek için insan suretine giren bir su cininin, iki farklı dünya arasındaki eşi görülmemiş bir savaşa dönüşecek esrarengiz hikayesi, aynı zamanda imkansız bir aşka yol açacaktır.

Yanılmıştım, gözlerinde şeytanın ışığını taşımıyordu. O; şeytanın ta kendisiydi. || * "Nesin sen Darren?" Dudaklarında oluşan kıvrım tehlike uyarısıydı. Onun bizden çok farklı olduğunu anladığımı biliyordu ama bu tehlikeli sulara gireceğimi düşünmüyordu. Korkudan titrerken kendini gösteren ani cesaretim onu eğlendirmişti. "Sence?" "Sen..." deyip durakladım. Heyecanımın beni durdurmasına izin vermeyecektim. Yutkundum ve beynimin içinde dönüp duran o soruyu sordum. "Sen iblis misin?" Ağzıyla, söylediğim şeyin yanlış olduğunu belirten bir ses çıkardı. "Ben..." dedi. Kolyemi sertçe çekip kopardıktan sonra devam etti. "Bir iblisin çok daha kötüsüyüm." Gözlerinden geçen karanlık parıltı, sözlerini bir yemin gibi mühürlemişti. "Öyleyse neden bize yardım ediyorsun?" "Çünkü gidebilecek başka yerim kalmadı. Buna mecburum. Eğer olmasaydım, acılar içinde kıvranarak ölmenizi büyük bir zevkle izlerdim." * 1. Kitap: Öleceksin Cadı 2. Kitap: Beyaz Kuzgun İki kitaba da buradan ulaşabilirsiniz.

ELEANOR, GEÇİRDİĞİ KAZADAN SONRA BÜTÜN AİLESİNİ VE GÖZLERİNİ KAYBETMİŞ KÖR BİR MEDYUMDUR. EN SON BÜYÜKANNESİNİN DOĞUP BÜYÜDÜĞÜ KASABAYA GİTTİĞİNDE BÜTÜN HAYATI TEPE TAKLAK OLUR. VAMPİRLER VE KURTADAMLARIN ARASINDA KALAN ELEANOR KASABADA TUTSAK KALIR.

"Bir adam sevdim. Ve sonsuz bir melankolinin koynuna düşüverdim." Okyanus Kadar Mavi adlı kitabın devamıdır.

"Bir acı var kalbimin tam sol köşesinde. Hemen sen kokan satırların arasında beliriveren çok fazla acı var, sevgilim."

Not: Hikayede sadece birkaç bölüm okulda geçmektedir. "Okula yeni gelen genç kız hikayesi mi? Klişe."diyerek geçmemenizi tavsiye ederim. İyi okumalar. Karanlık... Yalnızlık... Acı... Bazen büyümeye zorlanır insan. İnsan mı dedim? Affedersiniz. Vampir? Kurt? Her ikisi de? Vampirlere ve kurtlara inanıyor musunuz? Hayır mı? Belki mi? Emin misiniz? Dikkat edin bu hikayede kimse göründüğü gibi değil! YA HEP YA HİÇ.... Fantastik kurgu sevenlere...

Seni unutursam ey Kudüs! Sağ elim hünerini yitirsin. Seni anmaz, Kudüs'ü en büyük sevincimden üstün tutmazsam, dilim damağıma yapışsın! | Tevrat - Mezmurlar 137.

Kadın bir masal yazdı, ruhun ruhsuzuna. Masal Sonsuzca dillendi dillerde. Adam bıçağın ucunu masal'a sapladı. Satırlardan oluk, oluk akan zehir, ruhuna Yemin edildi. Masal adamın Yemini ile düğümlendi. 18 yaşına kadar nereden geldiğini benliğinin neden kimsesizlik ile boyandığını bilmiyordu, bilmemeye devam edecekti. Boyandığı Kimsesizliğini yıkayacak Adama kadar. Saf bir o kadar zeki küçük bir kız. Kendi hayatını yaşamaya devam edecek miydi? Yoksa her şeye rağmen kimsesizliğini yıkayacak Adama izin verecek miydi? Birbirleri için evreni küle döndürecek kadar koyu. Ölümü ruhlarına kazıyacak kadar kırmızıydılar. Dudakları yanağım boyunca dolandı. Kendine bir yol çizerek kulağıma doğru yanaştı, nefesini kulağıma üfledi ve sonra boğuk bir fısıltı çıktı o kutsal dudaklardan. "Fısıldadım, hissettin mi?" Dedi, nefesi tenimi titretti. Ne fisıldamıştı içimde ki anlamsız titreşim ile ben de onun gibi fısıldadım. "Neyi fisıldadın?" dedim sessizce.

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."