Gözleri ondan bağımsız akıyordu yine... ''Neden gittiniz he! Neden beni bir başıma bıraktınız burada? Hani çok seviyordunuz beni?Neden anne neden? Hani beni canım kızım diye severdin ya bak canını yaktılar kızının anne! Ya sen baba biriciğim derdin bana. Biriciğini incittiler bak...'' ''Özür dilerim. Ben öyle söylemek istememiştim. Beni affedebilir misin KÜÇÜĞÜM?'' gelmişti işte yine. Her seferinde onu kırıp sonrada özür diliyordu. Ama bu sefer AFFETMEYECEKTİ!

"Kendisini güçlü zanneden bir insan gūçsüz olduğunu ne zaman anlar biliyor musun?" "Ne zaman?" Berfe'nin meraklı çıkan sesine karşılık ruhsuzca gülümsemişti. "Karşısına kendisinden daha acımasız ve kötü bir insan çıktığında..." Berfe kaşlarını çatarak konuşmaya başlamıştı. "Peki sen ne kadar güçlüsün Maske?" dediģinde Zehir böyle bir soru beklemediği için şaşırmıştı ama belli etmemeye özen göstererek konuştu. "Bu hikayenin kötü adamı benim Ufaklık!" dediğinde Berfe'nin sinirle bakan gözleri yerini hayal kırıklığına bırakmıştı. "Ve ben de bu hikayenin kendisini güçlü zanneden güçsüz kızı oluyorum öyleyse." sorar tarz da söylediği cümle ile Zehir'in bakışları yumuşamıştı. "Hayır. Biz aynı hikayenin içinde değiliz. Sen masalda ki külkedisisin..."