ben sonunda bir şeyler olacağını biliyordum ama park chanyeol'le ilk öpüşmemizi alt katta ailelerimiz varken yapacağımızı ve benim bundan sonra hayatımın değişeceğini hiç düşünmemiştim.

"Ben var ya," diyor. "Koydum senin teşhisi." "Nasıl yani?" "Sürekli bir yerlere dalıp onu mu düşünüyorsun?" "Evet." "Onun varlığı seni etkiliyor ya da çaresiz bırakıyor mu?" "Evet." "Geçmiş olsun," diyor Sehun numarasız gözlüğünü bir doktor edasıyla çıkarırken. "İyiyi anlamlandırma safhasındasın."

Byun Baekhyun, emniyet merkezinin tek psikoloğuydu ve aramızda birkaç bakışma ve tatsız tartışma dışında bir şey geçmemişti. O ufacık boyu, cılız vücuduyla tüm emniyeti çileden çıkarabilecek kabiliyete sahipti kendisi. Ancak hepsi buydu, benden iki yaş küçüktü, yirmi altı yaşında bir klinik psikolog olduğu dışında hiçbir şey bilmiyordum.

Ne renk? Sarı, dedim. Söz.

"...istemesen de dönersin. Ama geri döndüğünde, döndüğün yer eskisine göre biraz farklıdır. Kural böyledir. Tamamıyla öncesiyle aynı olmak mümkün değildir." - Haruki Murakami | Kadınsız Erkekler

İlkbaharı kıskandıran bir papatyaydı ve her bir zerrem aşıktı her bir zerresine.

''Ayırıyorum onları.'' Bıkmış gibi soluyor. ''Yardım et.'' Tereddütte kalıp boş boş suratına bakıyorum. Bir iki adım yaklaşıp ona garip bir kucaklaşma veriyorum. Elim sırtını ritmik olmayan birkaç tuhaf jestle pat patlıyor. ''İşte'' diyorum. ''Atlatacaksın.''

İzin verin size birlikte yaşadığım ve bir ömür geçireceğim insandan biraz bahsedeyim. Do Kyungsoo, tüm evrendeki en güzel adam olabilirdi.

Belki de bir hatadan fazlası.