31 ocak 2024

Bu hayatta herkesin bir çiçekli penceresi vardır, demişti biri. Siz de birinin çiçekli penceresisinizdir, eğer değilseniz de olacaksınızdır bir gün. Ben çiçekli penceremi bulmuştum.

Sevgili dostlarım, sizlere dünyanın en efsanevi aşk hikayesini vadetmiyorum. Tüm kurgusal dünyaların içindeki en efsanevi karakter olduğumu da iddia etmiyorum. Bendeniz bir garip Arif. Süper havalı bir işim yok. Acayip bir zekam yok. Bir bakışımla sizlerin yüreğini titretecek karizmaya da sahip değilim. Sahip olmadığım tüm bu şeylerle beraber, birgün bir kadın tanıdım. Ve inanır mısınız, o kadın sahip olmadığım her şeye sahipti. Süper havalı bir işi, acayip bir zekası, bir bakışıyla yüreğimi titretecek güzelliği vardı. Tek derdim bahçemdeki karanfillere musallat olan hain kaplumbağa iken bu kadın benim sıradan hayatıma paldır küldür girdi. Sevgili dostlarım, sizlere dünyanın en efsanevi aşk hikayesini vadetmiyorum. Ben sadece bahçeme musallat olan kaplumbağayla dost olan kadını anlatacağım.

Elindeki kitabın sayfalarını çevirdi usulca, zihninden geçen cümlelerin yakınından geçtiğini hissettiğinde ise durdu. Kalbinin ağrıdığı yeri tuttu ve içi gittiği o adama hitaben, içinden birkaç cümle okudu. "Kendimi yıldızların akıntısına kaptırdığımı, evrenin en uzak köşesinde paramparça olup karanlık bir yokluğa doğru yol aldığımı bilmiyordu." ... |09.05.2018| Bir kurgudan ziyade, hissediş. Bir küçük kızın zihnindeki savaş, çağa uymayan yüreği ile hayata tutunma çabası. Ardında getirdiği bir bekleyiş. Ve bu yolculukta hislerinin kıyısında duran, ona her daim yardım eden bir kardeş, Zübeyr. Bu bir eksikliğin, tamamlanmak için çırpındığı vakitlerde getirdiği hislerin hikayesi. Olaylara değil, hislere takılanlara ithafen, umarım aynı kalp lisanına sahip okurlar düşer satırlarıma.

yanlış olduğu için yapıyorum bazı şeyleri bazı duvarları örüyorum ve bazı köprüleri yıkıyorum, bu yanlış roman, olmaman gereken yer. ...

Ayağa kalktım. "Kinci bir insan değilim ama senin söylediklerini unutamıyorum Enes." Sesim bir fısıltıdan farksızdı. Boğazım ağlamamı durdurma çabalarımın sonucu olarak düğüm düğümdü. Ruhumun neresine dokunursam dokunayım bir yaraya denk geliyordum ve tüm bunların müsebbibi olan adam tüm bu yıkımdan habersiz bir şekilde tam karşımda oturuyordu. "Kardeşimi kaybettim ben. Bir cesedi bile yoktu. Ne onun ne kocasının. Onları o şerefsizlere şikayet edense kardeşim dediğim biriydi! Sırtımdaki bıçakları saymayı bırakmışken insanlara olan güvensizliğimi normal görmelisin Âhla." Yeşillerinin parladığını görmek beni bozguna uğratmıştı. İlk defa gözlerinin dolduğunu görüyordum. Şaşkındım. Bir şey dememe müsaade etmeden devam etti. "Etrafım kalleşlerle çevrili. Bergusi'nin dediği gibi Hz. Ömer'in fethettiği, Selahaddin Eyyubi'nin Haçlı işgalinden kurtardığı Filistin topraklarını, Kudüs'ü, Mescid-i Aksa'yı VIP kartlarına ve koruma araçlarına sahip olabilmek için sattılar." Ayağa kalktı. "Kudüs'ün bir karışından vazgeçen yarın Mekke'den öbür gün Medine'den vazgeçer." Sustu bir müddet. Doğru kelimeleri seçmekte zorlanır gibi bir hali vardı. "İşte bu sebepten güvensizliğimi mazur gör." dedi neden sonra. Islanan yüzüme değen rüzgar ürpermeme sebep oluyordu. Bir şey diyemedim. Arkamı dönüp gitmek ikimiz için de en iyisi olacaktı. Düşüncemi harekete geçirdiğimde adımı söylemesiyle durdum. Bugün rolleri mi değişmiştik? "Bacağın nasıl oldu?" Güldüm. Gözlerimden sağanak halde yaşlar boşanırken hem de. Deliriyordum galiba. "İyi." dedim. "Bacağım iyi. Ama kalbim gerçekten can çekişiyor." Kapak: @nurycl ⚘

Hayatları eğlenceden, oyundan, dersleri asmaktan ve her türlü afacanlıktan ibaret olan liseli beş ergenin hikayesi, yaşadıkları serüvenlerle daha ilginç bir hal alır. Hayatı ciddiye almayan bu haylazlar akıllanacak mı yoksa hala terk dertleri geyik yapmak mı? Onlara yapışan kalıplardan kurtulup ezberleri bozabilecekler mi?

"Hayallerimizin rengi maviydi. Özgürlüğü isterdik. Bazen yeşili özlerdik. Tek gördüğümüz kireç tutmuş beton duvarlar olurdu. Güller isterdik, dikenleri olan. Tel örgülerle karşılaşırdık, dikenleri can yakan. En çok sevgi isterdik. Nereden ve neden olduğunu bilmediğimiz nefretle karşılaşırdık. Yine de düş kurardık durmadan."

Birdaha dönmemek üzere evden çıktığında attığı adımların onu nereye götüreceğini bilmiyordu. Karanlığın göbeğinde, kederi ve öfkesiyle, kaderine yürüyordu.