Hedef #1 Wattpad Aracılığıyla Yayınlanan Bu Hikayede, Bildiğiniz ya da Bildiğinizi Sandığınız Şeyler Yok. İnanmıyor Musunuz? Aksini düşünüyorsanız; Miğfer'i henüz okumadınız sanırım. Pekala, geç kalmış sayılmazsınız. Hadi ne duruyosunuz, böyle buyrun! - Kapak tasarımı tarafıma aittir. Günler battı. Geceler doğdu. Kızıl Diyar, Yeşil Zehire boyun eğdi, Aşmah Çölü'nün en masum varlığı, Çorak Toprakların Kraliçesi oldu. Ordusu, Şifakök'ün sevgili engerekleri, Rihamen Mağaraları'nın gökkuşakları, Ve Gazel Bozkırları'nın kobralarıydı. Mermerden konağında canı sıkıldığında, Beyleri ovalarından sürer, İmparatorları kalelerinden ederdi. Dudakları büyüyle kapanır, Ölümle açılırdı. Kızıl Diyar usul usul zehirlenmekteydi. Derken Şaman Atalar bir araya geldi, Yaşam umuduyla Surahna'nın Çocukları, Günler ve gecelerce ona yalvardılar. Totemlerin Atası Surahnaçço'yu Dikmeleri söylendi rüyalarında, Tılsımlar ve efsunlarla bezediler, Şifakök'ün kıyısına, oracığa inşa ettiler. Geceler bitti. Günler doğdu. Yılanların Kraliçesi artık bir esirdi, Zehri ormanından taşamıyordu, Kızıl Diyar böylece rahata erdi.

Eğlence amacıyla yapılan tatil ne kadar tehlikeli olabilir ki? -Hayatta kalma mücadelesinde ufak bir uyarı En Yakınındakine Bile Güvenme *5 Şubat Yayınları tarafından basılı eser haline getirilmiştir. *20 Ocak'tan itibaren tüm D&R mağazalarından temin edebilirsiniz

Hangisi daha kötü? En yakın arkadaşlarının ölümünü görmek mi? İçinizden birinin katil olduğunu bilmek mi? SEÇİM SİZİN...

Son kez yukarı baktım. Kafamı kaldırdım ve onu gördüm. Gökyüzünü değil, onu görüyordum. Elinde onu ilk kez gördüğüm zamanki siyah güller vardı. Gülümsedim. "Siyahtan vazgeçmiyorsun." dedim yumuşak bir sesle. Başını salladı. Bu kez o gülümsemiyordu. 1 Haziran 2016 Tüm hakları saklıdır © Not: Hikaye içeriği bakımından 18+ üzeridir.

"Ben.." dedim yutkunarak. Yüzüne baktım. "Ölmek istemiyorum." Gülümsedi, yüzü hüzünle gölgelenmişti. "Ölmeyeceksin." Kayıp Tanrıça serisi 2.kitabıdır. 6 Haziran 2015 Tüm Hakları Bende Saklıdır. ©

HİKAYE KİTAP OLACAĞI İÇİN YAYINDAN KALDIRILDI. Kadın acıya inanıyordu. İnsan dünyaya acıyla geliyordu ve acıyla göçüp gidiyordu. Bir annenin acı dolu feryadının ardından dünyaya gelen bebek hayatı boyunca değişik acılar ve sevinçler yaşayarak acı dolu bir nefes bırakıp göçüp gidiyordu dünyadan. Zamanla acının dünyada yaşanması zorunlu olan bir his olduğunu kabullendi. Bunu kabullendikten sonra acının iyileştirici gücü olduğunu keşfetti. Bir yaraya tuz bastığında canının yandığını ama ardından hemen kabuk bağladığını öğrendi. Kadın için acı ihtiyaçtı. İyileşmek için, unutmak için ödenmesi gereken küçücük bir bedeldi ve adam acıtmaya gönüllüydü. ''Canın yandıkça var olduğunu hisseder, var olduğunu hissettikçe güçlenirsin.'' 09.07.2017 Tarihinde yayımlanmaya başlamıştır.

Müziği kalp atışlarının ritmine uygun çalıyordu.Göğsünde hissediyordu ritmi.Dans pistinde oynayan bedenleri görmek çok zor.Çünkü kuru buzun yarattığı sis ve kulübün tavanından gelen titrek ışık buna engel oluyor.Bir kaç adım daha atarak insanların arasına karıştığında bütün dikkatleri üzerine çekmişti.Harika bir vücudu ve uzun saçları oldukça etkiliydi.Aslında girmekle girmemek arasında kalmıştı,ama Lacy nin ısrarları yüzünden her gün takıldığı kulübü bırakıp farklı bir kulübe gelmişti.Etrafına bakınarak keşfetmeye çalışıyordu burayı,ama kalabalıktan pek de rahat göremiyordu.Bir masaya oturarak kıvrak bedenlere baktığında Lacy yanına oynayarak gelmişti. "Tanrı aşkına buraya oturmaya mı geldin sen?" Derin bir nefes alarak Lacy e bakıyordu. "Burada ki hiç kimseyi tanımıyorum" "Ama onlar seni tanımak için can atıyor" Diyerek göz kırpmıştı.Jennifer ise Lacy nin uzattığı eli tutarak ayağa kalkmıştı.Lacy nin uzattığı blue moon dan içerek kendine geldiğinde dans pistine çıkıp delicesine dans ediyordu.Tabi o sıra da onu izleyen bir çocuktan habersizdi.Çocuk onu gözlerini kırpmadan izlerken yanında ki arkadaşı bu durumu fark etmiş olmalı ki dalga geçercesine konuşmaya başladı. "Jennifer a mı bakıyorsun sen" Kızın ismini bilmiyordu,ama kime baktığını çok iyi biliyordu. "Jennifer kim?" Arkadaşı ayakta durmayı bırakıp çocuğun yanına oturduğunda anlatmaya başladı. "Bizim okulun en ilgi çekici kızı,fazlasıyla.." "Anladım" diyerek sözünü kesti. "Ama söyleyeyim senin tarzında ki kişilere bakmaz,baksa bile asla seni sevmez" Dalga geçercesine konuşmuştu.Çocuk ona döndüğünde ise sinsi gülüşünü yüzüne takıp konuşmaya başladı. "Bana iki hafta zaman ver,bana aşık olacak" "Sanmıyorum,hem bizim okulda bile değilsin" Çocuk ona döndüğünde sırıtarak konuşmasına devam etti. "Bundan sonra sizin okuldayım".

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

Kazandığı okul, onu mutlu etmesi gerekirken bütün kötü olayların içinde oldu. Dış görünüşü, Konuşması, Güçlü Duruşu, Çalışkanlığı, Bakışlarıyla göze battığı için miydi yoksa tüm bu olanlar? Kim bilir belki öyle, belki de değil! EZGİ'DEN MAYISA DÖNÜŞMESİ, ONU DEĞİŞTİRDİ Mİ? YOKSA İSTEDİĞİ VE EN BAŞINDAN OLMAK İSTEDİĞİ KİŞİ Mİ OLDU? Yepyeni bir kişilik.. Sil baştan yapan bir karakter.. Tam anlamıyla değiştiğini düşünen, MAYIS AKIM Değişmesine yardım eden Bir Yabancı, Arkadaşlık kurulmuş 7 kişi, En başından beri Aşık olan Gizemli Bir Kişi ve İçinden atamadığı Bir AŞK. BİR DEĞİŞİMİN, EN GÜZEL AŞK İZİ. •••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• "Sen içimdeki Karanlığı aydınlatan ışıksın" Dedi. zorlukla, onunda canı acıyordu. "Gitme lüt-lütfen" Dedi. Dolu gözleriyle gözlerime bakıyordu. Gözlerim beni dinlemeksizin akıyorlardı, ardından gök gürleyip yağmur yağmaya başladı. Gözlerimin yaşları yağmurla karışıp yok oluyordu. Tıpkı o gün beni öldürdüğü gibi. Ben kendimi kaybetmiştim onun yüzünden! "Güneş varken, ışığa ihtiyaç duymaz kimse." Dedim en soğuk sesimle. "Güneşi ne yapayım, Işığım sende kalmışsa?" Gözlerinden bir damla aktığında, zaman durdu benim için. "Ağlama sarıl bana" Demek istedim. Ama diyemedim. "Sen benim en güzel Gecemdin. Her gece seni düşünerek uyumam, her gece seni düşünerek uyuyamamam. Sen benim en güzel Sahnemdin. Sana bakarak, kahkahalarım, Ağlamalarım, Sevinçlerim, Mutluluklarım, Hüznüm. Şimdi düşünüyorumda gerçekten kendimi hiçe saymışım senin yüzünden. Sana bu yüzü unutma demiştim! Sen, sen Ezgiye aşık oldun Meriç Soyal. Ben o kızım. Üzgünüm."