Hayat masum değil,ben ise hiç değilim. Ama bir zamanlar öyleydim. Kötülükten habersiz prensimi beklerdim,ailemi beklerdim. Şimdi keşke hiç bulmasaymışım diyorum. Belki o zaman ben masum, öldürdüklerim canlı kalırdı... Belki o zaman rol yapmak zorunda kalmazdım. Şimdi burdayım.. Üzgünüm ilk aşkım, seni yetim bırakmak istemezdim. Sen olduğunu bilseydim hiç kabul etmezdim. Şimdi burdayım, ben Mavi'yim.

Genç adam gözlerini elini bir süredir gezdirdiği fanusta sabitledi. Ve sonunda aradığını bulamayıp usulca arkasını döndü. "Fanus, fanus neden boş?" Öyleya boş değildi aslında. Bir kaç tane renkli taş ve plastik bitkilerle bezenmişti. Yarısından çoğunu aşan suyuda hesaba katarsak hiç boş sayılmazdı. Lakin insanlar, aradıkları şeyi bulamayınca aradıkları yerde boş gelirdi. Genç kız bir süre sessizliğe sığındı, sessizliği saniyeler kovaladı. En sonunda söyleyeceği cümlenin tereddütünü bir kenara fırlatıp ağzını araladı. "Biliyormusun" Bu kısık sesin adama ulaşıp ulaşamadığından bile emin değildi ardından gözlerini adamdan ayırıp fanusa değdirdi. "Balığımız öldü fakat ben hala yaşıyormuş gibi hissediyorum." Adam kıza doğru bir kaç adım atıp tam önünde dikildi. Ellerini hızlıca saçlarına götürüp onları aceleyle arkaya doğru iteledi. Tabi kabullenip arkaya düşen saçlara inat bir tutamı da alnını süslemişti.Umursamadı, umursayacak vakti yoktu çünkü söyleyeceklerini şimdi söyleyemezse birdaha söyleyemeyeceğine emindi. "Biliyormusun" diye mırıldandı kızın kulağına doğru kafasını eğerken. Sanki duymasından emin olmak istiyordu. "Bende ölüydüm ama bugün yaşıyormuş gibi hissediyorum" Genç kız gülümsedi. Genç adam gülümsedi. Gülümsemeler hiç bitmeyecek sandı ikiside yada o anlık kendilerini kandırdılar. Zira bu dünya sizi üzmeden duramazdı. Üzgünken gülmek de pek akıl işi değil, olmazdı. ☆ Kapak tasarımı: papatyabie