Hırçınlığımı umursamadan beni göğsüne çekip, yukardan doğrulttuğu gözleriyle, "İstediğim sensin. Hep sendin. Ben senden başkasını hiç görmedim asla." Dedi. "Öyle mi? Ben senin bir başkasına mühürlü olduğunu bile bile kalbimi her dağladığında sana geldim. Peki sen ne yaptın? Bir paçavra gibi kalbimi her defasında daha...
Bi keresinde şey demiştin.."Güzel şeyler yaşarız ama sonunda yanarsın"demiştin. Şaka yaptığını zannetmiştim.Çünkü hep kandırırdın beni.Bende "yanıcağım yer senin yanın olsunda"demiştim.Bana gülmüştün. O gülüşün Yangının ilk kıvılcımlarıymış meğerse...
Hayat mı? Kelebek mi? Demişlerdi kalbimdeki acı katbekat artarken. Ya şimdi ne yapacaktım? Minik bir kelebeğin incinmesine izin mi verecektim? ...ya da Hayat'ımı kaybetmeyi göze mi alacaktım? Biliyordum eğer o kelebek bir kere incinirse bir daha hiç düzelemezdi zaten yaralı bir kelebekti bu sefer onun ölmesi için...
Siz hiç sevdiğiniz aşık olduğunuz insanı kendi ellerinizle toprağa verdiniz mi? Ben verdim, canım acıya acıya, içim kan ağlaya ağlaya gömdüm. Onunla birlikte o gün o toprağa kalbimi de diri diri gömdüm. Ta ki onu görene kadar; o kadar tanıdıktı ki kalbi bana erik gözlümü kendi elimle gömmesydim o der peşinden giderdim...