Rüzgarın savurduğu kuru yapraklar koştuğum yönün tam tersine savruluyordu,rüzgar bana karşı koyarcasına esiyordu bu karanlık gecede nereye gideceğimi nereye sapacağımı bilmeden ayaklarımı kalçalarıma vura vura koşuyordum.Bu gece sonumun geldiği geceydi sanırım...Son anda çığlık atmamak için kendimi zor tuttum ya da başkası tuttu hem bileklerimi hemde ağzımı...karanlığına çekmişti o gece beni hemde karanlığın üzerine bir karanlığa. İnsan hiç bir karanlıktan diğer karanlığa çekilir miydi?