Myśleliście kiedyś o tym jak mroczny i zimny jest bezkres kosmosu, jak puste, ciche i ponure są równiny na innych odludnych planetach, jak groźne dla prostego, ludzkiego umysłu mogą być tajemnice, które kryją się wśród pradawnych, nietkniętych ludzką stopą zakamarków wszechświata i nad tym co stanie się z tymi, którzy je kiedyś odkryją?

Śmierć Gàrana - fragment poematu utraconego królestwa Gdy zapadł zmrok nad morzem drzew na północ od Moùrnaki. Gdy na polany w é-Tarnel wkroczyły hufce katów. Gdy krzyk ostatni rozdarł pierś Gàrana àevan Lorin. Gdy pod niebiosa dotarł płacz tysięcy jego braci. Nadeszła noc, skończył się dzień a razem z nim czas Mirów. ... Dziś ten kraj duchów domem jest. Ludzi nie ma tu wcale. Tylko samotny gród wśród drzew pamięta wielką Mirów rzeź, co była przed wiekami. Wciąż stoi tam i sączy krew, przelaną mieczem zdrady i rządny zemsty szczerzy kły, strzegąc tajemnic zapomnianych.