''Geç kaldım değil mi?'' diye sordum ümitsizce bakışlarımı tekrar ona çevirirken. Gözlerimin en derinine baktı. ''Bana söylediklerin... Çok kırdı beni, kendimi çok kötü hissettim Bahar, senin canını yaktığımı düşündükçe kendimden nefret ettim.'' Sessizce akmaya devam etti gözyaşlarım. Ne kadar çok kırmıştım onu böyle! Sonra devam etti. ''Geç kaldın belki evet... Ama geç kalmak her zaman... Yetişememek anlamına gelmez Bahar! Her şeye rağmen... Beni ne kadar kırsan da ben seni sevmekten vazgeçemedim.'' İçimde yeşermeye başlayan umutla baktım gözlerine. Gözleri hâlâ kırgın baksa da kızgın değildi. Sonra içten bir gülümseme belirdi dudaklarında. Gözlerinde aşkı gördüm. ''Eğer... Bir kez daha benden gitmemi istersen, eğer bir kez daha benden gitmeye çalışırsan...'' dedi gözlerimin tam içine bakarak. '' Ne kadar seversem seveyim, seni üzgün görmemek için giderim!'' dedi sertleşen bakışlarıyla.

"Geçmişinle yüzleşemezsen geleceği harcarsın." Onun hikâyesi annesinin katili olarak suçlanmasıyla başladı. Gözlerini açar açmaz zanlı ilan edilen bu bebek, büyüdükçe ona uzatılan her ele içindeki kalbi kırık çocuğun karanlık yüzüyle karşılık verdi. Ve bir gün, yalanlarla dolu hayatında gerçekleri keşfetmeye başladığında yeniden başladı hikâyesi. Bu sefer, kendi başaramadığı imkansızlıklarına olmayan ümitleri eklendi. Yaşamakla ölmek arasında psikolojisi altüst olmuş bu kız, hayatını yaşamayı başarabilecek mi? Yoksa onun hikâyesi kayıp giden zamanın yüzleşemediği acılarıyla mı son bulacak? Yazılma ve yayınlanma tarihi : 12 Eylül 2019 Perşembe $ 4 yıllık bir kurgu olmakla beraber 7.kez yazılmaktadır.

"Aşk bir insanın kapısını kaç defa çalar?" Hayatı boyunca her şeyini kaybetmiş sadece kızı sayesinde hayata tutunan ama yaşamayan sadece nefes alan bir adam. Kaybettiği her şeye rağmen hayata sıkı sıkı tutunmayı bilmiş asla vazgeçmemiş bir kadın. Bu ikisinin karşılaşmasıyla ne olabilir dersiniz?

Sizin hiç kanatlarınızı kırıp ellerinize verdiler mi? Yoldular mı tüylerinizi acımasızca. Yüzünüze canınızın acısını umursamadan soğuk soğuk güldüler mi? Sizin, sizin hiç üşümedi mi kalbiniz? Benim üşüdü, annem yerine toprağa dokunduğum gün üşüdü içim. Dışarıda yaz vardı oysa, kimse yorganlara sarılmama anlam veremiyordu. Herkes bana acıyarak bakıyordu, benim gibisiyle dolu bir yere düşmüştüm. Kaç gün ya da kaç hafta bilmiyorum, temmuz sıcağında kazak giyip dolaştım. İçimi ısıtamıyordum, kollarını bana dolayamayan annemin yerini dolduramıyordum. Oysaki o ne güzel sarmalardı beni, kış günü sıcacık olurdum. O gün insanın içi üşüyünce dışının bir fayda veremeyeceğini öğrendim. Ben o gün, beni saran bütün kollardan Rabbimin sınırsız merhametine kucak açtım. Üşüten de, ısıtan da O bildim. Sardım sinemi, yaralı gönlüme dermanı O bildim. Yüreğimdeki yaşları topladım tek tek, kurutacak olanı O bildim. Bilemedim O'ndan gayrı, bilmek istemedim. -Mülzem adıyla yazılmış ilk kurgudur Mülzem: Susturulmuş, sükûta mecbur olmuş . 27.08.20' : Yaralı bir yüreği kalemimin mürekkebi ile buluşturdum. Rabbim yolunda yazmayı nasip etsin...

Ben geldim anne... Kanatları yorgun kelebeğin geldi. Ahh, anne. .. birşey var, tam şuramda, sol göğsümün altında, canımı ölesiye acıtan bir şey... Sanki tüm dünyanın yükü üzerimdeymiş de altında eziliyormuşum gibi. Kaburgalarım sızlıyor anne...Göğsümü parçalayıp kalbimi içinden sökmeye çalışıyor kirli eller. Bitmiyor karanlığım anne...Ben ışığa doğru yürümeye çalıştıkça karanlık gölgeleriyle yönümü kaybetmem için önümü kesiyorlar. Bak anne... orada tam karşımızda bir adam var görüyor musun ? Bize bakıyor ışık saçan kara gözleriyle. Susuzluktan ölmek üzere olan bu kırgın kelebeğinin üzerine yağmur damlası gibi düşüp ona yeniden can veren adam. Karanlık kuyulardan beni çekip çıkaran, güneşin varlığına yeniden inandıran adam. Uçmayı unutmuş kanatlarıma inatla yeniden kanat çırpmayı öğreten adam. Olur mu dersin anne? Uzar mı bir günlük ömrü bu kanatları kırık kelebeğin? Sevdanın gücü yeter mi yeniden gökyüzünde süzülmesi için? Bu kara gözlü adama iyi bak anne... İşte O son nefesimi vermek üzereyken nefesime nefes olan adam... O kimsenin görmediği gözyaşlarımı avuç içleri ile silen adam... O benim Rabbim' den sonra ki tek sahibim... O benim karanlığıma fütursuzca doğan güneşim... O benim kırık kanatlarımı arsızca saran hekimim... O benim geleceğim... O benim ömrümü yoluna sermek istediğim en güzel duam... Annee... galiba kelebeğin sonunda aşık oldu.

Bir bey hikayesidir... "Beyim izlerini bulduk." Karısı hamile. " İşte bu iki cümle yüreğini söktü kanattı . O ki sevdiğini incitmemek için uzaktan sevmişti. Dokunamamışken sevdiği başka tende hayat bulmuş, sevdiğini yaban eller sarıp sarmalamıştı! O öldürnesinde kimler öldürsündü. Hüküm belliydi lâkin onlara kolay ölüm yoktu. Ölmeyecekler sürüm sürüm sürüneceklerdi...

Zühre içini kaplayan telaşı gizlemeye çalışarak derin bir nefes aldı. " Peki rica etsem, beni eve gönderebilir misiniz?" " Hangi eve?" "İşte, yaşadığım eve. Metin'in..." Adam lafını bitirmesine izin vermedi. " Burada misafirim ol." Adam bir taş kadar ifadesizdi. Zaman ilerledikçe Zühre'nin endişesi artıyor, yüreği sıkışıyordu. İçinden bunların bir şaka olduğu, birazdan Metin'in bir yerlerden çıkıp geleceği ve haline kahkahalarla güleceği geçiyordu. Ama bu şaka için onu asla affetmeyeceğine kendine söz verdi. " Teşekkür ederim ama eve gitmek istiyorum" "Kaldığın ev kendi evin miydi? " " Hayır, Metin'in eviydi ama...Misafiriydim. İşleri düzelince beni kendi evime gönderecekti." " İşler düzeldi Zühre. Kendi evindesin." ... Biraz hüzün, biraz hasret, biraz entrika, bir tutam heyecen, bir miktar mutluluk... Hayatta ne varsa hikayelerde de o var . Merakla takip edeceğiniz samimi bir hikaye okumaya ne dersiniz...

Roman yazarının ifadesi ile "günün birinde acıyı keşfeden küçük bir çocuğun öyküsü"dür. Ailesinden baskı gören ve istediği sevgiyi görmeyen Zeze, aradığı sevgiyi diğer insanlarda ve varlıklarda bulmaya başlar. Hayaller dünyasında yaşayan Zeze, yaramaz, haylaz ama zeki ve duygusal bir çocuktur. Ailesinde bulamadığı sevgiyi başka şeylerde aramaya ve bulmaya başlamıştır. Yine de her zaman eksik bir şeyleri vardır.

Sonu gelmez aşağılamalar, dayaklar, babası bildiği adamın bitmek tükenmek bilmeyen kiniyle büyüdü. Onun ne haddineydi ki? Şımartılmak, mutlu olmak Yasak meyveydi o Yasak aşkın meyvesiydi Nazenin Öz babasının evinde hizmetçiydi Tıpkı annesi gibi Esma annesi, 'kızların kaderi annelerine benzer' derdi. Ne kadar doğruymuş Yaşadığı aşağılamaları, horgörülmeyi annesi de yaşamış mıdır acaba? Yada O bunları yaşarken cenette annesi onu görüyor mudur? Kapak tasarımı: @bsudeee

Aşiret gelini