Normal ve sıradan bir tıp öğrencisi olan Lina gittiği üniversitenin kız yurdunda kalıyordu. Her hafta cuma günleri düzenlenen partiler, erkek yurduyla birleştirilen partiler, bazen de kaçaklar... Lina aslında başına gelecek olayları partiye karpuz dilimli pijamasıyla gittiği gün sezmişti,hayatının değişeceğini. Her şey bir asansörle başlamış partilerle devam etmişti. Sadece bu kadar mıydı? Hayır, daha fazlası için buradalardı. Akıl okumalar, hologramlar, zihinsel acılar, telekinezi ve daha fazlası. Hiçbir şey yeterli değil, her şey yeni başlıyor. "Bana tam senin gibi biri lazım. Böyle somurtan, arada gülen, gülünce de dünyadaki en güzel kızı olan birisi lazım bana." Gözümden bir damlanın hafifçe süzüldüğünü gözyaşının sıcaklığından hissetmiştim. "Ben seni mutlu edemem." Hala direniyordum. Yılmamam lazımdı. Elleri omuzlarıma yerleşti ve ciddi bir ifade takındı. "Geçmişinde her ne yaşadıysan, her ne olduysa o geçmişte kaldı. Yaşadığın şeyi bir daha yaşamayacaksın. Buna izin vermem." Geçmişte ne yaşadığımı dahi bilmiyordu ki. Nasıl gözlerimin önünde sevdiğim birinin can verdiğini görmenin nasıl bir his olduğunu bilmiyordu. Bu olaydan sonra bir kere daha nasıl sevebilirdi ki insan? "Ben sevmenin nasıl bir şey olduğunu aylar önce unuttum. Karşılık bulamazsın benden." Elimle yanağımdaki gözyaşını sildim. "Beraber öğreniriz sevmeyi. Ayrı ayrı değil bir bütün olarak öğreniriz."

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

Melekler Nurdan, Şeytan Ateşten, Adem Topraktan, Havva ise Adem'in bir parçasından yaratıldı. Adem kimdi? İlk örtünen, ilk unutan, ilk hatayı yapan, ilk tövbe eden, ilk acıyı yaşayan kısacası o ilk insan ve bütün insanlığın atasıydı. Yaradılışımız gereği birbirimize aitliğimiz belliydi. Buna rağmen içimizde bir yerlerde nur ve ateş tohumları oluşması için ekilmişti. Başlangıç ve bitiş noktamız aynıydı. Peki ya yaşadıklarımız ..? Ben Bahar eminim ki Arden hiçbir zaman beni sevmeyecekti. Başlangıcımız yetiştiğimiz toprağa kadar dayanan bu hikaye için bir son yoktu. Biz Adem ve Havva değildik. Birbirimizden uzak durmamız için birçok neden olan iki basit insandık. Ben Bahar. Babam Hakkı'nın yaramaz kızı Annem Biricik'in ise kopyası... Ezik bir kız ve zengin bir erkek diye başlamamız bizi farklı yapmayacaktı. Tam da bu yüzden o Arden oldu bende Bahar...

Aşk hiç bu kadar karanlık olmamıştı... Bir tarafta zenginlik ve lüks içinde yaşayan Buket, bir tarafta herkesin korktuğu, tehlikeli ve insafsız Kağan! Buket'in hayatı babasının iflasıyla değişir ve eski kusursuz günlerini İzmir'de bırakarak zorlu bir yaşam süreceği Ankara'ya taşınmak zorunda kalır. Buket, çevresine ve yeni başladığı liseye uyum sağlamaya çalışırken öyle büyük bir hata yapar ki her tavrıyla belayı temsil eden Kağan'ın tüm dikkatini üzerine çeker. Hiçbir sınır tanımayan Kağan, Buket'e olan öfkesini göstermekten geri durmaz. İkisi de birbirinden ölesiye nefret ederken, kaçınılmaz sona doğru adım adım yaklaşıp kendilerini imkânsız bir aşkın içinde bulurlar. Tehlike, bir gölge misali Buket'in üzerine çöktüğünde, Kağan'ın ürkütücü karanlığını aşkıyla aydınlatabilecek mi? Yoksa etrafını saran karanlığa yenilerek ruhunu siyaha kaptırıp yok olup gidecek mi?

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------