Her masalın bir sonu vardı. Bunu bile bile sevmiştik birbirimizi. Etrafıma bakıyordum. Kimsem kalmamıştı. Ben ölümün karanlık tonuydum. O ise tonumu açan beyazdı. Sanki bir okyanusun ortasında boğuluyordum ve birileri sürekli elimden tutup bir kaç saniye nefes aldırdıktan sonra elimi bırakıyorlardı. Kaybediyordum üstelik bir savaşta falan da değildim. Bu Hayat'ın Savaş'ıydı