"Σε είχα πλάσει στο μυαλό μου, με αυτό τον τρόπο που τέτοια παραπτώματα δεν ήταν επιτρεπτά Rosaline."

Θεσσαλονίκη, 1972 Αγαπημένε μου θείε, Νιώθω πως όλες οι λέξεις είναι τόσο μικρές, τόσο ασήμαντες για να περιγράψουν τη θλίψη και τη συντριβή που έχει φωλιάσει στη καρδιά μου. Ναι φίλε μου Χάρη, πονάω. Έχει χαθεί πλέον η αισιοδοξία από τα μάτια μου. Πονάω όταν σε θυμάμαι, όταν σκέφτομαι το γέλιο που κοσμούσε τα δυο σου χείλη. Τώρα πλέον είναι νεκρά, αδύναμα να ανοιγοκλείσουν και να φωνάξουν: "Ελευθερία". Αδελφέ μου, επέτρεψε μου να σε αποκαλώ έτσι γιατί αυτό ήσουν για μένα, ο αδελφός που ποτέ δεν απέκτησα. Φοβάμαι. Αισθάνομαι το οξυγόνο να λιγοστεύει, το καράβι της δικαιοσύνης να βουλιάζει κι εγώ να βρίσκομαι μέσα του και να πνίγομαι μες στην άβυσσο των σκιών. Γράμμα με προορισμό το παράδεισο λοιπόν. Θείε μου, αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, στείλε ένα επαναστάτη, ένα Ρομπέν των Δασών να μας σώσει από τις θύελλες οδύνης. Θείε, βάστα γερά! Θα δούμε ξανά την ειρήνη! Μα για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή... Θα σε θυμάμαι, Λαίδη Μάριον °Θα καταφέρει η Λαίδη Μάριον να βρει το Ρομπέν των Δασών που τόσο πολύ ποθεί ή ο τρομερός δράκος-κοινωνία θα τον κατασπαράξει; 📖 by lefkothea- Cover: @-shzedd