On altı yaşımda öldüm ben.Yaşarken adeta bir ölüye döndüm , hayallerim düştü yanaklarımdan.Düşünemedim hiç bir şeyi.Daha doğrusu düşünmeye gerek duymadım.Ve bir gece sabaha devrolurken öğrenmiştim ; Ben bir vampirdim. Kirli sayfalarım silinecekti ve temiz bir sayfaya yol açacaktım .İstemiyordum.Normal bir yaşantım varken aksiyona ne gerek vardı ki ?Ama kabullenmem ve üstesinden gelmem lazımdı.Hayal kurmayı bırakıp gerçek yaşantıya dönmüştüm.Yada dönecektim , ama bu hiç kolay değildi.Unutturmam lazımdı artık , beynime kazınmış kötü anıları.Geçmişimiz her ne kadar silinse de gelecekte gelecekti tekrar karşımıza.Ve tekrar silmeye gücümüz olmayacaktı.Ama ben bunu başarmak zorundaydım,her ne kadar kötü şeyler yaşayacak olsam da dik durup üstesinden gelmem lazımdı.Ve yapacaktım bunu.Hava yavaş yavaş aydınlamaya başlıyordu.Ay yok oluyor ve güneş doğuyordu.Birlikte asla duramazlardı.Güneş batarken ay yerini alıyordu , ay batarken ise güneş.Bende kendim gibileriyle birlikte olabilirdim normal insanlarla değil. Her şeyin bir düzeni vardı .Normal insanlar varken benim gibiler onların yanında yaşayamazdı. Ve ben bu düzeni öğrenene kadar kendim gibi olanlarla kalacaktım.

"Yıllar önce adı 'Üç Büyük Cadı' olarak anılan üç kız kardeş vardı. Bunlar: Josephine, Joen ve Jobina'ydı. Bu üç kız kardeşin en büyükleri olan Josephine, dünyaya getirdiği ilk kız çocuğunu korumak için kardeşleriyle birlikte büyük bir ayin düzenlemişti. Bu ayine: Gece ve Gündüz Sian'ı denilmiştir. Gece Sian'ında genç kızın olgunluğa ulaşmış diri bedeni, Üç Büyük Cadı'nın kanlarıyla yıkanarak kutsanmış; Gündüz Sian'ında ise vücudu zamana karşı kutsanan genç kızın, Üç Büyük Cadı'nın birer damla kanını içmesiyle ayin tamamlanmıştır. Böylece ilk ölümsüz cadı yaratılmış ve o kutsal günden sonra, Freya, 'Sian Cadısı' olarak anılmıştır." Üç Büyük Cadı'nın Kutsal Kitabı, syf. 978 ~~ Başlangıç: 02.08.2016 Kısım I - Bitti: 03.02.2018 Kısım II - Bitti: 01.01.2019 Kısım III - Başlangıç: 01.03.2019

Ruh eşini arayan ölümsüz bir kızın trajikomik hikayesi... Bir lanet... "Sen elimden ruh eşimi aldın. Tek aşkımı. Seni ruh eşini bulana kadar ölememekle lanetliyorum." Kazık tenimi zedelemeye başlamıştı. Ve ben bundan hiç rahatsız olmuyordum. "Ruh eşinden duyacağın ilk cümle, dövmendeki cümle olacak. Onu bul. Kendine aşık et. Büyü bozulunca huzur içinde geberebilirsin." Beni her insandan duyabileceğim bir cümleyle lanetlemişti; "Affedersiniz. Biraz konuşabilir miyiz?" Köprücük kemiğime kazınan bu cümleyi, inanın bana duydum da. Bu cümleyle her karşılaştığımda, bu sefer bulmuşumdur umuduyla doldum. Ama olmadı. Her birinin kollarımda can vermesini seyrettim. Lanet elimi kolumu bağlamış, beni çaresiz bırakmıştı. Yüz elli yıl boyunca aradım onu... Akla gelebilecek her yolu denedim, bu azaptan kurtulabilmek için. Olmadı. Her seferinde tekrar geri döndüm. Hep yalnızdım. Yüz yıllar boyunca kiminle tanışsam, ölüme çektim onları. Gözlerinden sönüp giden hayat enerjisini gördükçe tekrar tekrar öldüm. Ta ki onlarla tanışana dek...

Gizli bir şey yapıyordum ve korkuyordum. Ne kadar tedbirli olursam olayım dışarıda hep kötü bir şeyler olacakmış gibi geliyordu. Yolları kapatacak, haberleşmeyi engelleyecek bir doğal afet gibi, 5.6 şiddetinde yaşanacak bir deprem gibi, ani bir darbeyle sokağa çıkma yasağının ilan edilmesi gibi, abluka gibi, salgın hastalık sonucu karantina gibi, sonuçta beni burada mahsur bırakacak her şeyin ortaya çıkmasını sağlayacak bir neden gibi. Korkuyordum farklı bir şey yapmaktan ama bu korkunun beni ele geçirmesine engel olmalıydım. Güzel şeyler düşünürsem her şey güzel olabilirdi. O akşam boş vermek istiyordum. İşi, hayatı, her şeyi... Ama her şeyin yolunda olduğundan emin olarak boş vermek istiyordum.

Uyuyan güzel masalındaki kötü karakterinin bize anlatılmamış hikayesi...

Bu çizgi filmin bildiğim,öğrendiğim bütün sırlarını ve benim,sizin ya da başkalarından duyduğum teorileri sizinle paylaşıcağım.