3. Caddedeki ormanın ön tarafında kalan müstakillerden biriydi.Bundan yıllar yıllar önceydi.Bahçede çığlık ve göz yaşı yerine bir piano sesi vardı.Pianonun okkalı vuruşları,her bir nota aslında hikayenin yeni başladığını gösteriyordu.Bu sesin sahibi minik bir kızın doğum günüydü.Yemyeşil çimenlerde çevre mahallelerden çocuklar koşuşturuyor aileleriyse uzun masaya bir şeyler getirip götürüyordu.Bir an masanın başındaki kadının şefkatli sesiyle çocuklar durdu. -"Haydi pasta zamanı." Herkes gülümseyerek masanın başına toplandı.Kadın yanına gelen minik kızını sandalyeye çıkardı.Büyük pastanın önünde duran kız,pastaya hayranlıkla bakarken kadın memnun olmuştu. -"Önce bir dilek dile ve sonra üfle bebeğim.Ne istersen kabul olacak." -"Ne istersem mi?"dedi minik kız şaşkınlıkla.Pastaya döndü ve var gücüyle üfledi.Herkes alkışlar eşliğinde doğum günü şarkısını söylerken minik kızın annesi de pastayı kesmeye başladı.Herkes pastasını yerken kadın kucağındaki minik kızının kulağına eğildi. -"Ne istemiştin?"Kız kıkırdadı. -"Anormal olmayı kabul edebilmeyi istedim."dedi ve pastayı yemeğe devam etti.Kadınsa bembeyaz kesilmişti.Çünkü asıl hikayenin fragmanını şimdiden görebilmişti.

İstanbul... bir genç kızın hayatını değiştiren şehir. Her şey o metrobüs ile başladı... Bazen seçim yapmak gerçekten her şeyden daha zor olabilir. Ve istemediğin halde hayatını değiştirirsin...

14 yaşında yazdığım bir hikaye. Birçok eksik var farkındayım. Ancak lütfen, 14. En azından burada dursun, 14 yaşında iyi iş çıkardığımı düşünüyordum. Dolayısıyla o yaşlardaki kitlenin hoşuna gideceğini de biliyorum. İyi okumalar. -Beyza Doğuç.

'Sen Asla iyi olamazsın Lucretia. Sen kötü olarak var oldun. Dehşet acı kaos ve kan bunlar seni güçlendirir iyilik, işte onun olduğu yerde sen yok olmaya mahkumsun. Seni İyiliğin ve saflığın varlığını sürdürebilmesi için yarattık. Tıpkı siyahın olmayacağı bir yerde beyazın değerinin olmaması gibi. Sen olmalısın ki iyilik için hala bir savaş verilebilsin.'