İz ayakta dikilmeye devam ederek ellerini pantolonunun arka ceplerine yerleştirdiği sırada kızı tepeden tırnağa süzdü. Güzel olduğu su götürmez bir gerçekti. Kalın ve biçimli dudakla, küçük kibirli bir burun, açık renk kirpiklerin çevrelediği kahverengi gözler ve sarıyla açık kahve arasında dalgalı saçlar belki bir başkasında son derece sıradan bir görüntünün ayrıntılarını oluşturabilirdi ancak kızın, bebeksi bir yüze sahip olmasını sağlamıştı ve bu durum İz'e tuhaf bir şekilde çekici gelmişti. Hâlbuki adam bu kadar çok süslenen kadınlardan hoşlanmazdı ve Sare karşısında şıkır şıkırdı ama işte... Bir şey vardı, kızda adama çekici gelen bir şey vardı. Öyle bir şey ki, tanımlaması zordu. Bakışlarını uzun uzun kızın üzerinde gezdirdikten sonra arsızca gözlerinin içine bakarak "Müzik mi okuyorsun?" diye sordu. Senli benli hitabı nedeniyle Sare'nin kısa bir an kaş çattığını fark etse de kız çabuk toparlandı. "Resim okuyorum ben." İz serseri bir gülüşle kaşlarını kaldırırken "Bu kadar güzel kızlar olduğunu bilseydim," iye mırıldandı. Kısık sesi, beğenisini fazlasıyla belli etmişti. "Daha önce gelirdim." Sare dişlerini birbirine bastırırken yapmacık bir gülüşle gözlerini kıstı. "Densiz misiniz?"

Kaderleri kesişen iki insanın kalplerinin birleşmesi an meselesidir... *** Tüm masalsı hikayeler bir varmış bir yokmuş ile başlardı. Ancak bu topraklarda tüm hikayeler kan ile başlar, kan ile son bulurdu. Bu yüzden babası, kızına Şehrazat adını vermişti. Kendi hikayesini yazabilmesi ve anlatabilmesi için ona Şehrazat demişti. Tıpkı taşıdığı ismin anlamı gibi özgür bir ruha sahip olmasını dilemişti. Ancak dilediği gibi olmamıştı. Şehrazat, tutsak bir bedendi. Tüm yaşamı boyunca sessizliğe itilmiş, hor görülmüştü. Sonra bir gün hikayesi baştan yazılmaya başlamıştı. Bu kez gözyaşları acıdan değil, mutluluktan akar olmuştu. Ve o gün Şehrazat, tüm hikayelerin mutlu sona sahip olduğuna emin olmuştu. ***

Vegas'ta olan Vegas'ta mı kalırdı? En azından onlar öyle düşünüyordu. Beş yıl önce yolları Vegas'ta kesişen Mehmet ve Ceren, ilk görüşte aşık olup, beraber geçen iki günün ardından kendilerini evlenmiş olarak bulmuşlardı. Araya giren insanlar ve imkansızlıklar yüzünden ayrılan genç aşıkların yolu beş yıl sonra başkaları ile evlenme hazırlığı yaparken yeniden kesişti; ONLAR HALA EVLİYDİLER! Mehmet bunu bir felaket olarak görürken Ceren hayatın onlara ikinci bir şans verdiğini düşünüyordu. Onların aşkı için geri dönüş yolu var mıydı? Ceren adamı hala birbirlerine aşık olduklarına ikna edebilecek miydi? *** Ceren çökmüştü fakat içinde hala umut vardı. Adama yaklaşıp kısık bir sesle "Biliyorum sen de unutmadın beni" dedi. Mehmet genç kızın umut dolu gözlerini hayretle baktı. Eskiden bu noktaya geleceklerine ihtimal bile vermezdi ama şimdi bir saçmalığın içine düşmüş gibi hissediyordu. Sıkkınlıkla "Evet seni unutmadım" dedi. Ceren umutla parlayan gözleriyle ona bakarken, o kendinden taviz vermeden sert bir şekilde konuşmasına devam etti. "Seni asla unutmam. Çünkü sen benim hayatımda yaptığım en büyük hatasın" **** Yayınlanma Tarihi: 20.11.2016

Sadece anlaşma olarak başlanan bu nişanlılığın ilk görüşte aşka dönüşeceğini kim tahmin edebilirdi ki? Arkadaşı Pınar'la yer değiştiren Asya da hiç tahmin etmiyordu. Sadece basit bir nişanlılık süreci, onun hayatının en güzel ve yalan dolu günlerine dönüşmüştü. Sevdiği adamın gözlerinin içine bakarak ben Asya'yım diye bağıramamak onun için çok zordu ama arkadaşı için yalanlarına devam etmek zorundaydı. Ta ki yalanlarla gerçekler karşı karşıya gelene kadar.... **** Başlangıç tarihi; Eskisi Ocak 2016, Yenisi Temmuz 2017

Tek bir ceset çıkarılmıştı yıkılmaya yüz tutmuş binanın içinden, fakat iki kişi ölmüştü o gece. Biri mezera, diğeri ise boğucu bir karanlığa mahkum edilmişti. Bu karanlık ikiye bölmüştü vicdanını...Bir tarafı adaletin sağlanmasından yanayken diğer tarafı intikam arzusuyla kanıyordu... ... [ Bu kitap 6 Ağustos 2021 tarihinde yazılmaya başlamıştır.] Hikayenin tüm hakları hesabın sahibi Yağmur Pişkin'e aittir. Herhangi bir kopyalanma durumunda yasal işlemler başlatılacaktır.

Oynanılan her oyun er ya da geç bitmeye mahkumdur..

Yetişkin okurlar için olan asker kitabıdır. Bir intihardı beni sevmen ve bir ihtimaldi ayrılmamız. Elini tutan ve kaydırağın başında düşmemem için beni bekleyen çocuk, ayrı geçirdiğimiz yılların ardından yüreğimin kıyısında da beni beklediğini fark ettiğimde, içimi kaplayan bu aşk bir zehir gibi yayıldı vücuduma. Tenim zehirlendi, kalbim buna şifa dedi. Fakat kader, geçmişi parçalayıp geleceği ateşe verdi. İhtimalim yıllar önce intiharım şimdi gerçekleşti.

Battal ailesinin güvenliğini sağlayan ekibin başına gelen umulmadık olayla hayatları değişir. Bu değişime ayak uydurmak ya da aynen devam etmek onların elinde. Tanımadığınız birinin elini tutabilir misiniz?

Romantizm #1# İpek Böceğinin kozası mı yoksa çelik mi daha sağlamdı? Zorluklara en çok hangisi dayanırdı? Her şey zıddını içinde barındırır; varlık yokluğu, güzellik çirkinliği, güçlü zayıfı ve yaşam ölümü... Genç kızın hayatı tam da bunlardan ibaretti! Ülkenin ileri gelen ailelerinden birisine mensup olmasına rağmen imtihanı yoklukla, insanların çirkin yüzüyle olmuştu hep. Tek başına kaldığı dünyada kimseden ne yardım isteyecek ne de boyun eğecek mizaçtaydı. Ta ki bir adam bunları alaşağı edene kadar! Levent Akçacızade; emrinde binlerce insanın çalıştığı, iş dünyasının gözdesi, kural insanı... Aşkı ve kadınlara olan güvenini kilitlemiş, anahtarı kendinin dahi bilmediği uçsuz bucaksız bir yere fırlatmıştı. Yapamadı... Ona doğru çekildikçe kaçtı. Önü alınamaz arzuları, tanımlayamadığı duyguları her yanını sardığında saklanacak bir yeri kalmamıştı. Aşk, gözleri körleşmiş kibri yener, kaideler yerle bir olur ve tüm hayatı biçimlendiren kavramlar yeniden tanımlanır mıydı?

*avareyim,asudeyim,yorgunum bilmiyorum,neden sana vurgunum? -bir mahalle hikâyesi- 18/05/2023 " Dökme yüzünü." dedi. Yüzüne vuran kızıl ateşlere bakarken gözlerinde kararlı bir ifade vardı. Kurşuni bulutlar, karşıdaki binaların silüetlerin üzerine yığılmışlardı ve akşamın alacasına güneşin son kızıllıkları karışıyordu. Hafif bir rüzgâr çıkmıştı. Sesi, bulanıklıktan uzak, net ve kendinden emindi. Hiç tereddütleri olmamıştı zaten. Şimdi oturduğumuz bu tenhalıkta, gözleri yerdeki ateşin kızıllığındayken düşen yüzümü, incinen kalbimi nasıl fark etmiş, nasıl sezmişti bilemiyordum. Beni şaşırtmaya devam ediyordu. Kemikli yüzündeki kararlı ifadeye baktım. Gözleri ateşten uzaklaşıp bana döndüğünde yanağında şimdi sakalların gizlediği yara izini ve sebebini düşünüyordum. Yaralar her zaman görünür değildi, olamazdı ama sanki onun yaraları gördüğümden daha derinlerde bir yerlerde gibi geliyordu bana. Gözleri, uysal bir kuştan uzak, gelip gözlerime ilişti. Bakışları karanlık bir orman gibiydi ama tekinsiz değildi. Alaz alaz bir ifade vardı. Hummalı, sert ve kendinden emindi. Kaşlarının arasındaki çukurlar inen akşamla karanlık çizgilere dönmüştü. Garip bir şekilde yanında kendimi hiç olmadığı ölçüde güvende hissettiğimi fark ediyordum. Bana bakarken gözünü bile kırpmıyor, bakışlarındaki bir şey beni gözlerimi kaçırmaya hatta buradan çıkıp ardıma bile bakmadan kaçmaya zorluyordu. Ama direniyordum. Ne gözlerimi mızrak gibi saplanan bakışlarından çekebiliyordum ne de koşup uzaklaşmaya derman bulabiliyordum. " Dökmedim." dedim inkar ederek, az önceki sözünü esasında kendime hatırlatmak için. Elindeki uzun çubukla ateşi karıştırırken tüylerimi diken diken eden ifadesini de çekip almıştı üzerimden. " Döktün. Ama sen yine de dökme yüzünü. O yüz, dökülecek yüzlerden değil."