~Onlar,ümitlerinin bittiği noktada benimle karşılaştılar. Düşüncelerine göre gökten indirilen kurtarıcı melek rolündeydim. Kendimi intihar kolları adı kullanılan görevin içine attığımda,hislerin yanılgısına düşmeden inandım. Biz onlarla artık Tanrı'nın Adımları olmuştuk. Bu güce inanıp büyük görevi tamamlamıştık~ -"Peki görev ne? Bana görevi anlat,sana yardımcı olurum belki." Buraya ilk geldiğimde onun yaptığı gibi samimilikten uzak gülümseme yayıldı dudaklarıma,adeta fısıldar şekilde konustum. "Bana sorgusuz yardımcı ol,seni özgürlüğüne kavuştururum belki."

"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgalarının arasına gömdü ve kaşlarını çatarak başını iki yana salladı. "Ölüme kavuşturmayacaksın beni," diye fısıldadı. "Bana beni geri vermeyeceksin." "Asla." Kızın, göğsünün ortasında bir yarası vardı, o yaraya bir isim bile vermişti. Adam, o yarayı ondan çalmıştı. O yaranın adı, "çocukluğum"du. Artık yeryüzüne yağan gül yapraklarının rengi, kan kırmızısıydı. Zehirli kırmızı gül sarmaşıkları bağladı bizi, Birbirimize zehirlendik. O kâinat kadar eşsizdi, Ben basit bir gül kuyusu. Tutulmamız gerekiyordu, Tutulduk. Ben Gül'düm, O, içine düştüğüm Kuyu, Benim Kuyum. Gül Kuyusu.

Aptal değildik. Normal hiç değil. Çoğunluğu baz alacak olursak anormal olduğumuz da söylenemez. Neydik peki biz? Düşündüğümüz kadar değerli değiliz, biliyorum. Yarım yamalak hayallerimizin gölgesinde geziniyor kendimizi sevemeye çalışıyoruz, olmuyor. Etten bir günahtık biz. Ademden çok Havva nın akrabası gibiydik. Nerde yasak meyve görsek, üzerine atlardık çünkü.