mam wrażenie, że jesteśmy po prostu spizgani i napaleni. czy to tylko ja tak mam, ziomo? tylko Bromance może być wieczny.

Nikt go nie zna, nikt nie chce poznać, ale Bailey nie ma na imię "Każdy". Bailey jest duszą towarzystwa, lubi spędzać czas z przyjaciółmi i zawierać nowe znajomości. Najwyższą wartość ma dla niej szczęście, dlatego stara się zaplanować własną przyszłość jak najlepiej. Jednakże życie potrafi zmienić się o sto osiemdziesiąt stopni, gdy najmniej się tego spodziewamy. Nowy uczeń od pierwszego spotkania wykazuje się niechęcią. Jest inny i to intryguje dziewczynę, choć jego obecność wydaje się przyciągać same kłopoty. Nie bez powodu unika spojrzeń. Ukrywa dużo więcej, niż mogłaby przypuszczać. Ludzie mają różne twarze, a tylko niektóre pokazują innym. Jak będzie z Adamem? (Opowiadanie pisałam kilka lat temu, więc przepraszam za wszelkie błędy. Jestem w trakcie poprawek, bo chciałabym wydać książkę.)

Sherlock przechadzał się nerwowo po salonie. - Powiedz mi. Powiedz mi, kim jesteś. Czemu tu jesteś? Czy ktoś cię przysłał? Nie jesteś zwykłym człowiekiem. Jesteś inteligentna. ZA bardzo inteligentna. Przecież to niemożliwe, żebyś tak przypadkiem zapukała do moich drzwi... Ja nie wierzę w przypadki. Nie odpowiedziała, więc mówił dalej. - Ktoś cię przysłał, tak? Powiedz mi. To ON? Chociaż to do niego nie podobne... Chyba, że chce uśpić moją czujność... A może to mój braciszek się ze mnie nabija... Nie, wiedziałbym, że to on... Więc skąd się tu wzięłaś? Wciąż milczała. - I dlaczego się ciągle tak uśmiechasz? Przecież nikt się nie może ciągle uśmiechać. Ale na twojej twarzy zawsze gości uśmiech. Co ukrywasz pod tą maską? Dlaczego to ukrywasz? - Sherlock? - usłyszał głos Amber i po chwili dziewczyna weszła do salonu. - Co robisz? Obrócił się do niej, nawet nie próbując zakryć siedzącej na kanapie małej kukiełki, która na szyji miała zawiązaną jedną z apaszek dziewczyny. - Rozmawiam z tobą. - odparł, jakby nie było w tym nic dziwnego. - Ze mną? - obrzuciła go uważnym spojrzeniem. - Często tak rozmawiasz ze mną, jak mnie nie ma? - To był wyjątkowy przypadek. - Sherlock usiadł w fotelu, wyciągając przed siebie nogi. - John był bardziej chętny do rozmowy, gdy go nie było. - Ile razy mam ci powtarzać, że nie jestem Johnem? - Przecież wiem, że nim nie jesteś, nie jestem głupi. John nie nosił apaszki w groszki. Spojrzała na niego z politowaniem. - Jesteś niemożliwy... - Jestem Sherlockiem Holmesem. *** Sherlock ma nowego asystenta, a właściwie... asystentkę. Czy to oznacza, że słynny detektyw znowu będzie rozwiązywał zagadki kryminalne? Czy asystentka okaże się odpowiednia? Czy może tym razem sukces odniesie druga strona? Czy to możliwe, żeby ktoś rozumiał drugą osobę bez słów? No i - czy detektywi dadzą sobie radę? Fanfiction na podsta

*poprawione rozdziały 6 z 24* - Posłuchaj koleś odwal się ode mnie! - krzyknęłam. - Jednak nikt cię nie pieprzył. - stwierdził. - Skąd ty to możesz niby wiedzieć? - zapytałam. - Gdyby ktoś cię pieprzył byłabyś spokojniejsza. - odpowiedział ,a ja wyciągnęłam środkowego palca i mu go pokazałam. - Ej młoda! - krzyknął kiedy chciałm iść. -Nawet nie wiesz ,jakbym Cię o to tym jednym palcem - pokazał swój palec wskazujący - rżnął. - dodał oblizając usta. - Zboczeniec. - podsumowałam. Osiągniecia: - 280 miejsce w romans 05.02.2018 r. - 83 miejsce w romans 11.02.2018 r. - 1miejsce w romans 07.04.2018r. dziękuje! ?

Sam nigdy nie była "grzeczna". Wychowywała się bez rodziców, a właściwie rodzica. Tak naprawdę nie ma pojęcia czym zajmuje się jej ojciec, ale zdaje sobie sprawę, że jego praca nie zalicza się do bezpiecznych. Dla dobra dziewczyny Nath, jej przyjaciel, wynajmuje Arona aby ją pilnował. Mimo, że nie polubią się to będą musieli mieszkać razem przez kilka najbliższych miesięcy...

Kiedy w historii Sam i Arona nagle pojawia się Matt... ~~~~~~~~~~~~~ 2 część "Opiekuna"