Çünkü göğsünde, boynunun hemen altında onun benim için bütün kapıları açmasını istememe neden olan bir yer var. Çünkü her kafamı kaldırdığımda gökyüzünün onun ten rengine büründüğünü görüyorum, gözlerimi kapatıp sadece onu düşünmek istiyorum. Boynunun hemen altındaki kapıların bir gün Park Jimin için açılmasını diliyorum, bekliyorum. Gökyüzüm hala onun ten rengiyle kaplı. O benim gökyüzüm, bekliyorum.

Geçmişinden kaçarken, yine geçmiş kurtarabilir mi bir kalbi? Peki bir insan kendisinden kaçabilir mi? Hayaller bir gün kirlenir mi?