"Neleri değiştirmek istersin?"diye sordum. "Hiçbir şeyi." Beklediğim cevap elbette bu değildi. Odadan bahsediyor olsak da gözlerinde beni korkutan derin anlamlar varmış gibi hissediyordum. "Bu karanlık atmosferi seviyor musun?"diye sordum geçiştirmeye çalışarak. "Benim karanlığım olduğu için seviyorum. Hem unutmak istemediğim şeyleri hatırlatıyor." Konu hala odaydı değil mi? Bu adam beni yoruyor, düşünmek istemeyeceğim detaylarla zihnimi meşgul ediyordu. "Pişman mısın?" Al işte! 'Sen bana çok anlamlı cevaplar verdiğin için beynim yandı. Ben de düşünmeme izin vermeden aklımı kurcalayan sorulardan birini sormuş bulundum.' diyemeyeceğim için sorduğum anda geri alabilmek istediğim sorunun arkasında durmak zorunda kaldım. Gözlerimiz birbirine kenetlenmiş, loş odada hareketsiz duruyorduk. "Neden?" Nedenini bilse de benden duymak istiyordu, biliyordum. "Benimle evlendiğin için." Artık kaçmayacaktım madem bazı cevaplar alabilirdim. Bir süre sessizlik içinde süren bakışmayı kesmeden konuştu. "Duymaya hazır değilsin." "Hazır olmasam sormazdım."dedim sakince. "Cevabım seni sinirlendirecek."dese de cevap vermeden gözlerine bakmaya devam ettim. Sonunda pes etmiş olacak ki nefesini bıkkınlıkla dışarı bırakarak: "Değilim."diye cevapladı. Şaşırmamıştım. Gariptir böyle bir cevap bekliyordum. Ama asla anlamıyordum. "Sana kolay şeyler yaşatmadım Russell. Neden? Kendine bize neden bunu yaptın?" "Hiçbir zaman kolaydı demedim." "Neden öyleyse?" Cevapsız kalmıştım. Yeniden. "Bu kez kaçan kim acaba?"diye mırıldandım arkamı dönerek kapıya yürürken. Ve o an ikinci hayatımda bile duymayı beklemediğim itiraf odayı doldurdu. "Ben seni sevdim çünkü."

Neden yalan söyleriz? Korumak için ya da örtbas etmek için mi? Oysa hepimiz biliriz bu yalanların bir gün gün yüzüne çıkacağını. Yine de deneriz. Belki bu sefer olur, belki bu sefer daha iyi sonuçlar elde ederiz, belki bu sefer diğer hepsinden daha uzun sürer diye. Ama yine de başaramayız. Çünkü her yalan gerçeklerle buluşmak ister. Çünkü yalanlarla kurulan bir hayat zamanla yıkılır. Gerçek ne kadar acı olursa olsun, her yalan sevdiğimizi gerçeklerden daha çok yıkar ve biz bunu bile bile yine de yalan söyleriz. Kendi doğrularımız için. Ne yaparsam yapayım gerçek kimliğimden sıyrılamayacağım. Geçmiş hep peşimde olacaktı. Asla sırdan bir insan olamazdım çünkü ben bir KİRALIK KATİLdim. BİR KATİL KİMLİĞİNİ NE KADAR GİZLEYEBİLİR?

Peki, ikinci kıza ne oldu? Kendi hikâyesinin esas kızı olabildi mi yoksa hala aynı hikâyenin ikinci kızı mı?