Öykü Anı Drama: 1 Bölüm İskenderun'un serin ve sisli sabahlarında insanlar bir heyecan, bir telaşla yeni güne uyanırdı. Kimi tanımadığı insanlarla bile ekmeğini bölüşür, en içten dualarla merhabalaşırdı. Onalar, her yeni güne sevgi adına aşk adına, taze bir başlangıç adına açardı kapılarını. Kiminin hayatı sessizce akıp giden nehirler gibiydi. Sanki sırra uyur ve uyanırdı? Yaşamaları yavaş, sade ve sakin... İskenderun bir Akdeniz şarkısıydı. İşte o gün bu gündür ne kayıp şehrin insanlarını aramaktan, nede bu şehirden vazgeçemedim ben. Hep bir kayıp arar gibiydi gözlerim. Arda kalanlar, gelenler, gidenler ve gri dönmeyenler... Orada mahalle kadınları günün ilk ışıklarıyla uyanarak kapı önlerinde güneşe karşı oturturdu. Sonra birbirleriyle sohbet etmek ve ya birbirlerini sevmek adına, bir neden aramaya koyulurdu. Kadınlar, daha çok sardunya ve kardelenlerden bahsederdi. Küflü odalarında, sevgi adına, aşk adına sandıklar dolusu karanfilli oyalar biriktirir, balkonlarında Afrika Menekşesi büyütürdü. Oysa şimdilerde karanfilli kadınlar hatırlamıyorlar, nedense gülümsemiyorlar eskisi gibi? Uzak yollar dönüşü unutmuş, yâda unutulmuşum olmalıydım. Onlar mı, ben mi daha çok hayalciydim bilmiyordum? Belki de hala sevmekten ve düşünmekten korkanlar vardı aralarında? B. 1- Sonu