Ben çaresizliğin denizinde kulaç atan kız çocuğu. Haksızlığın verdiği savaşı başlatan kadın. Ben hissizliğin buğusu, sessizliğin uğultusu. Susturduğum öfke, susturulduğum acının ta kendisi. Ben var olduğum kız çocuğu, yaşattığım kadınım. . "Geçti." dedi, yatıştırıcı sesiyle ama geçmiyordu ve geçmeyecekti. Yaşadıklarım önümde yaşayacaklarım ensemdeydi. Onların varlığı benim iyi olmama engeldi. Ne önümdekileri silip atabiliyordum nede ensemde soluklanan geçmişten kaçabiliyordum. Ben buydum işte. Geçmiş ve geleceğin arasında sıkışmış her an bir mucize yaşanmasını dileyen, annemin ve babamın kız çocuğuydum. . Canım o kadar yanıyordu ki herkesi kırmak istiyordum. Bu ben değildim fakat bende bende değildim zaten. Bu huysuzluklarım, bu asi tavırlarım kendimden bile gitmiş olan gerçekliğimin getirisiydi. . Her zaman bir insanı en iyi yaralarından, kırgınlıklarından, tebessümüne gizlenen acısından, dolan gözlerinden, kaçırdığı bakışlarından tanıdığımızı düşünürdüm. Çünkü bir insanı acıları büyütür, yaraları olgunlaştırırdı. Marifet tebessümlerin gerçekliğini anlayabilmekteydi, marifet kaçan gözleri görebilmekteydi. .

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Kazandığı okul, onu mutlu etmesi gerekirken bütün kötü olayların içinde oldu. Dış görünüşü, Konuşması, Güçlü Duruşu, Çalışkanlığı, Bakışlarıyla göze battığı için miydi yoksa tüm bu olanlar? Kim bilir belki öyle, belki de değil! EZGİ'DEN MAYISA DÖNÜŞMESİ, ONU DEĞİŞTİRDİ Mİ? YOKSA İSTEDİĞİ VE EN BAŞINDAN OLMAK İSTEDİĞİ KİŞİ Mİ OLDU? Yepyeni bir kişilik.. Sil baştan yapan bir karakter.. Tam anlamıyla değiştiğini düşünen, MAYIS AKIM Değişmesine yardım eden Bir Yabancı, Arkadaşlık kurulmuş 7 kişi, En başından beri Aşık olan Gizemli Bir Kişi ve İçinden atamadığı Bir AŞK. BİR DEĞİŞİMİN, EN GÜZEL AŞK İZİ. •••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• "Sen içimdeki Karanlığı aydınlatan ışıksın" Dedi. zorlukla, onunda canı acıyordu. "Gitme lüt-lütfen" Dedi. Dolu gözleriyle gözlerime bakıyordu. Gözlerim beni dinlemeksizin akıyorlardı, ardından gök gürleyip yağmur yağmaya başladı. Gözlerimin yaşları yağmurla karışıp yok oluyordu. Tıpkı o gün beni öldürdüğü gibi. Ben kendimi kaybetmiştim onun yüzünden! "Güneş varken, ışığa ihtiyaç duymaz kimse." Dedim en soğuk sesimle. "Güneşi ne yapayım, Işığım sende kalmışsa?" Gözlerinden bir damla aktığında, zaman durdu benim için. "Ağlama sarıl bana" Demek istedim. Ama diyemedim. "Sen benim en güzel Gecemdin. Her gece seni düşünerek uyumam, her gece seni düşünerek uyuyamamam. Sen benim en güzel Sahnemdin. Sana bakarak, kahkahalarım, Ağlamalarım, Sevinçlerim, Mutluluklarım, Hüznüm. Şimdi düşünüyorumda gerçekten kendimi hiçe saymışım senin yüzünden. Sana bu yüzü unutma demiştim! Sen, sen Ezgiye aşık oldun Meriç Soyal. Ben o kızım. Üzgünüm."