Ezra Erdem, karanlığın adamı değildi. O tam olarak karanlığın kendisiydi. Bizim hikayemiz toz pembe değil, grinin en sisli haliyle başlamıştı. Babamın borcuna karşılık, Türkiyenin gelmiş geçmiş en acımasız mafyasına verilmekti kaderim. Çok ilkel değil mi ? Fakat ailemi, kahramanım olan babamı o pislikten korumak bu sefer benim ellerimdeydi. Ellerime yüklenen bu ağırlık, ellerimi ve ruhumu her ne kadar yaralasa da, hayallerimi yırtarak bu yaralara sarmıştım. Bu yaralardan kan değil çaresizliğimin sessiz haykırışları akıyordu. Ruhum kendini düşlerime asmış, intihar etmişti. Bedenim her şeye inat dimdik durmaya çalışırken, umudum ; göz yaşlarımı biriktirdiğim denizde boğularak can vermişti. Buraya kadar her şey çok karanlık. Kalp kalbi görmüyor, kimse sol yanlarının sessizce haykırdığı yardım çığlıklarını duymuyordu. Ta ki o ana kadar. Yağmur yağdı, gökkuşağı ortaya çıktı. Nefretin erittiği gökkuşağı yer yüzüne akarak kalplere doldu ve o an kapı tıklandı... Gelen her şeyi değiştirecek olan ; AŞK'tı. Bu karanlığın aydınlanma hikayesi değil, bir aydınlığın öldürülüşünün hikayesidir.... © Tüm hakları saklıdır. İznim olmadan kopyalanamaz, çoğaltılamaz. Yayın tarihi ; 20 Şubat 2015 NOT ; İznim olmadan Şebefruz ve Leyl-i Tarık isimleri kullanılamaz. 17.12.2017 Genç kız edebiyatı #3

"Abimlerle okey oynamak için geldiğini sanıyordum."demem ile sırıtmasına devam ederek hayır dercesine kafasını salladı."Sence bende buraya sadece okey oynamak için gelmiş bir tip mi var?" "Evet."diyerek dalga geçip güldüğümde bakışları dudaklarıma indi. Kafamı olmaz derecesine salladım. "Peki sence bende durmadan beni öpmene izin verebilecek bir tip varmı?" "Evet."dedi benimle aynı şekilde. "İyi alıştın bakıyorum." "Sen alıştırdın beni ne yapayım. Geçenlerde beni sömüren sendin hatırlatırım."dediğinde kaşlarım çatıldı. "Benden başka kimse yapamaz! Öpemez zaten!"dediğimde eğlenen sesiyle konuştu. "Emin misin güzelim?" "Evet eminim!" "Biliyor musun?"diye mırıldandı."Neyi?"diye sordum. Gülümseyip yanıtladı. "Beni ilk öpenin sen olduğunu."

Gazel'in sıradan ilerleyen hayatını altüst eden takıntılı ve saplantılı Gencer Kaya , Gazel'e gerek yaptığı eziyetlerle, gerekse psikolojik şiddetle hayatı zehir ederken Gazel'in elinden gelen tek şey umuduna tutunup teslim olmamaktı... Kaçırıldığı ve tutsak edildiği evden kaçıp onu tek koruyabilecek kişi olan Pusat Kurt'a sığındığında işte asıl mesele o zaman başlamıştı.... Gelin , Gazel'in ona takıntılı bir manyaktan kaçarken sevdaya tutuluşu ve o sevdayı koruma çabasını birlikte okuyalım. Bu hikayede bir kızın ona eziyet eden kişiye aşık olmasını okumayacaksınız. Ona yapılan her şeye rağmen asla pes etmeyip direnişini, boyun eğmeyişini okuyacaksınız. Bunun yanında onu koruyabilecek ve zalimin karşısında duracak tek kişiyle olan karşılıklı aşkı hikayeyi okudukça okumanızı sağlayacak.

Hikayede sıkça cinsellik, şiddet, argo ve birçok olumsuz şeyler olacaktır. Lütfen ona göre okumaya başlayın.

Hayatın kurban olarak seçip yaşamı boyunca ona daima acı çektirdiği bir kız üzerine devrilen enkazların altında herşeye rağmen nefes almaya devam edebilmek adına savaşır çünkü onu hayata bağlayan bir nedeni vardır lakin elinden her şeyini, yaşama nedenini alan kalpsiz ve acımasız, cehennem ateşi gibi etrafını yakıp kül eden bir adam yüzünden artık nefes aldığı her saniye ölümü arzular olmuştur çünkü hayatın ona yazdığı acımasız oyuna artık katlanmak için bir nedeni yoktur.. Bulutların şahitliğinde elinden yaşama sebebini alan adamı bulduğunda intikam için yemin eder fakat o adam kendisini zaten bulduğunda bir seçim yapmak zorunda kalır; ya aşk ya intikam... Kalbi ve ruhu bin bir parçaya ayrılmış, hayatın acı veren pençelerini blr türlü yakasından çekmediği bir kız; SU SÖNMEZ... Hayatın acımasızlaştırdığı, insanlara türlü işkenceler ederken gram vicdanı sızlamayan bir adam; AREL YILDIRIM... Bu iki insan da hayatın birer kurbanı olup hep bir acı çekmiş fakat sonunda birbirlerini bulmuşlardı ama arada bir engel vardı, Su Sönmez' in intikam yemini... İntikam ateşi ile başlayan hikayeleri aşkın onları esareti altına alması ile sonlanır lakin her şey Su Sönmez'in seçimine bağlıdır. Asıl gerçeklerin bir bir ortaya çıkması ise Su Sönmez'in ta en baştan verdiği kararı etkileyerek arafta kalmasına neden olur.

*** ...Kendi düşüncelerimle boğuşmaktan vazgeçip sesimin titremesine engel olamadan konuştum. " Yaklaşma" "Şşş..." Bu hareketi bile titrememe neden oldu. Sonra dudaklarını aralayıp konuşmaya başladı. " Bir daha ıssız sokaklara girme . Senin benden başka ıssız sokağın olamaz portakal çiçeği. ." ❤ Yeni bir dünyanın kapıları aralanıyor ,keyifli okumalar ...❤

"Unutacağını düşünüyordum ?" "Benim için önemli olan tarihleri asla unutmam" Aldığım cevapla dudaklarım da küçük bir kıvrılma meydana geldiğin de kuzguni gözleri yüz hatlarım da yavaşça gezinmişti. Bu hareketi sol yanım da küçük bir titremeye neden olurken bakışlarımı ondan kaçırdığım da hissettiğim duygu yoğunluğunu görmezden gelmek istemiştim. İşte tam o an beklemediğim zamanda kız kulesinin en üstün de art arda patlayan havai fişeklerle ağzım şaşkınlıkla aralanırken ensem de ki nefesle tüm bedenim tuzla buz etmişti. "İyi ki doğdun Ay parçası" Fısıltılı çıkan sesiyle ister istemez gözlerim aheste bir edayla kapandığı an rüzgar yel misali esmiş , onun kokusunu ilk defa hissetmemi sağlamıştı.

"Benim sende artık gönlüm yok üzgünüm." dediğinde yerime çivilendiğimi hissettim.Aklımda bir ton cevapsız soru varken benim en çok merak ettiğim şey yaşadıklarımızın hepsinin yalan olma düşüncesiydi. Dün gece beni sevdiğini söyleyen adam yeni bir güne bambaşka şekilde uyanmıştı. Ne olmuştu ne bitmişti ve değişen şey neydi bilmiyor ve anlamıyordum. Ağlamaktan helak olmuş bir şekilde başımı kaldırıp yeşil harelerine baktım. Söylediği iki söz kalbimde kelebekler açtırdığı gibi boğazımı da kurutmaya yetmişti. Önce yutkundum ardından zar zor sordum. "Can onca şey ve dün gece yaşadığımız şey-" dediğim an, sert bir şekilde parmağını yüzüme doğru uzattı. Yaşadıklarım film şeridi gibi gözlerimin önünden geçerken, istediği tek şeyin bedenim olma düşüncesi kalbimi paramparça ediyordu. Oysa, sahip olmak istediği bedenim değil kalbim olmalıydı. Beni buna o inandırmıştı. Ağzını açmaya yeltenmişti ki, sert şekilde açılan kapı ile başını çevirmeden yutkundu. Arkasını dönmüyor ve kimin geldiğini merak etmiyor gibiydi. Sanki gelen kişinin kim olduğunu biliyordu.Şaşkın bir şekilde yüzüne baktığımda gözlerini kapatıp çenesini sıktığını farkettim.Ne olduğunu anlamaya çalışıp zorlukla bedenimi kapıya çevirdim. Kalbim paramparça olmuşken gelen kişi ile birkez daha yıkıldım. "Baba" dedim kendinde olmayan aklım ve kısık sesimle. Babamın öfkeden kızaran gözlerini gördüğümde ne yapacağımı şaşırdım. Ne olduğunu anlamaya çalışan beynim büyük bir savaş içine girmişti. *** Aylar sonra ilk defa portakal çiçeği ile dolu olan defterin kapağını açtım. Çektiğim tüm acılar için, yalnız kaldığım geceler için, tek başına savaştığım için, anlatamadığım ve anlaşılamadığım için,gözlerimin ışığını göremeyenler için, sevgisizlikten pas tutmuş kalbim

Onu ilk gördüğümde oniki yaşımdaydım. O an onun esiri olmuştum. Hayatımda gördüğüm en etkileyici şeydi. O ise beni hiç görmedi. Ben sadece en yakın arkadaşının küçük kız kardeşiydim. Ben onun için görünmezdim... Onaltı yaşında yaptığım birşey birden beni görmesini sağladı. Onyedi yaşımda sırlarımı sakladı. O zamana kadar hiç konuşmadık. Tek bir kelime bile. Ta ki o güne kadar, birkaç sene sonra her şeyin değiştiği ve hastalıklı bir oyuna dönüştüğü o güne kadar... Ruhumu kanatıp parça parça elime verdiği güne kadar...