2003 Aralık Hava buz gibi… İliklerime kadar üşüyorum. Sanki sekiz yaşındayım ve sanki bugün, babamın dayaklarına işkenceyi de eklediği gün. Üzerimde söndürdüğü sigaraların acısını duyuyorum, ama bir farkla; söndürdüğü yerler yanmıyor artık, aksine buz gibi. Attığı her ustura kesiğinin izleri duruyor ama artık çirkin görünmüyor gözüme. Annem bir köşeden olanları izliyor, bağırmalarımı duymuyor, sadece gözyaşı döküyor. Yoksa bir anne; evladına ağlama demez mi, ben buradayım demez mi? Bu katil ruhlu adamın beni her gün biraz daha ruhsuz yapışını öylece izler mi? Evladının geleceğini karartmasına izin verir mi? Acaba annem, küçücük yüreğimde bu kadar nefret barınmasının tek sebebinin kendisi olduğunu bilse, bir daha nefes alabilir miydi? Canımın yanışını izlerken karşı koymamasının bedelini hiç düşünmemiş miydi? Şimdi her şey için çok geç. Bugün ilk cinayetimi işledim. Şu an kendimi olabildiğince güçlü hissediyorum. Artık canım yanmıyor.

Nazra Deman... Deman Holdingin Veliahtı. Geceleri ünlü bir playboy, gündüzleri yönetim kurulu toplantılarında, telefonundan Teksas Hold-em Poker oynayan bir kumarbaz... Sportif bedeninin ve mavi gözlerinin açamayacağı kapı olmadığını düşünen bir arsız. Bu hikâye? Kurdun kuzuyu yediği değil, kuzunun kurdu muma çevirişinin hikâyesi...

Ne beyazın içinde var olan siyahın Ne de siyahın içinde kaybolan beyazın hikayesi Kıyametin içinde ki aşkın varolma çabasının hikayesi Aşkın en hali... Aşkın Kıyamet Hali Az önce neler olmuştu öyle.... Kendimi taksinin arka koltuğuna attığımda yapabildiğim tek şey nefes almaya çalışmaktı.Oysa bu şehre geldiğimde içimde ne umutlar ne hayaller vardı.Şimdi ise elimde kalan paramparça olmuş kalbimdi.Sür diyebilmiştim taksiciye sadece nereye gideceğimi bilmez bir şekilde.Az önce evlenme hayalini kurduğum , canımdan çok sevdiğim ve uğruna ölürüm dediğim adamın zaten evli ve yedi yaşında bir oğlu olduğunu öğrenmiştim.İki yıl tam iki yıldır metresiymişim aslında onun.İki yıldır bana söylediği aşk dolu sözlere sadece bana ait olduğuna inanmıştım, ne salakmışım...

Annemin saç rengini değiştirir gibi sevgili değiştirmesinden mütevvellit, zilyonuncu kez elimde bavulumla babama postalanmıştım. Bundan önceki okullarımda yaşamış olduğum uyum sorunum ve kabarık disiplin cezalarım yüzümden hiçbir devlet okulu beni kabul etmeyince babam çareyi Ankara'nın uzak ucundaki benim gibi problemli öğrencilerin bol sıfırlı çekler karşılığında kabul edildiği K.Ö.K kolejine yazdırmakta bulmuştu. Ben kim miydim? Elitist kafayla, kibarlıkta nirvanayı zorlayan bir babadan olma, paronayak şizofren bir anneden doğma, çöldeki bahtsız bedevi... Yani bendeniz Ada. Şimdi okulun kapısının önünde bir elimde kitaplarım, diğer elimde tekerlekli bavulum ile yeni hayatıma bakıyordum. Maalesef bu okula giriş var ama çıkış yoktu...