"Μην σε νοιάζει " είπε "Έχω συνηθίσει να ερωτεύομαι ανθρώπους που δεν νιώθουν το παραμικρό για εμένα .Έχω συνηθίσει να πληγώνομαι και να συνεχίζω την ζωή μου σαν να μην συνέβει τίποτα." Και με αυτά τα λόγια έφυγε με το κεφάλι ψηλά να της φωτίζει το φεγγάρι τον δρόμο.και εγώ έμεινα εκεί αναρωτιόντας."Να την αφήσω να φύγει ή να συνεχίσω να κυνηγάω το όνειρό μου;"

'Και από εδώ ο γιος μου ο Στέφανος! Εύχομαι να τα πάτε καλά αυτούς τους τρεις μήνες.' γυρίζω το κεφάλι μου με περιέργεια προς τις ξύλινες σκάλες για να δω το αγόρι που τις κατεβαίνει. 'Δεν είναι δυνατόν.."λέω τρομοκρατημένα σχεδόν από μέσα μου για να μην με καταλάβουν.Κάποιο κρύο αστείο πρέπει να είναι. Ναι ένα αστείο. Η Αριάδνη, μαθήτρια της β' λυκείου και κορίτσι με σχεδόν ανύπαρκτη κοινωνική ζωή αναγκάζεται να φιλοξενηθεί προσωρινά από οικογενειακούς γνωστούς εξαιτίας των επαγγελματικών υποχρεώσεων της μητέρας της. Η κατάσταση γίνεται γίνεται ακόμα χειρότερη όταν συνειδητοποιεί πως θα ζει κάτω από την ίδια στέγη μαζί με τον Στέφανο, το κακό αγόρι του σχολείου που αγνοεί την ύπαρξη της. Αυτή και το bad boy σε μια ιδιαίτερη συγκατοίκηση για τρεις ολόκληρους μήνες. Σε εμάς ακούγεται δελεαστικό, για αυτήν όμως είναι εφιάλτης. Λένε ότι τα ετερώνυμα έλκονται. Ισχύει στην περίπτωση τους; All rights reserved Ⓒ Trust me, you don't want to copy my story ;)