"[...] Możemy być tak puści Jak moja klatka piersiowa, w środku tylko echo Podążaj za mną jak lęki, które połykam I topię we wszystkich moich błędach Jedyne co wiem to to, że twoja skóra krwawiła Niczym tusz kapiący z mojego pióra Moje łóżko będzie okopem szkarłatnej czerwonej róży I utonie we wszystkich moich błędach Skóra na mojej skórze, cóż za cudowny grzech Zabieram twój oddech, ale ty prosisz o więcej Palcem wodzę po twoim ciele Mówię „Dobranoc" i wychodzę [...]"