TAMAMLANDI Gözlerime baktı, baktığı an bedenimden bir titreme geçti. Masmavi gözleri sinirinden koyulaşmış, gözlerindeki beyaz yerler hafifçe kırmızılaşmıştı. Ellerini iki yana açtı ve benim gibi bağıra bağıra konuştu. "Senin canını acıttığım için pişmanlık duyuyorum. Senin canın acıdığında benim de canımın acıdığını hissediyorum. Sırf bana gül başkalarına somurt, hiç bir erkek gülümsemeni görmesin istiyorum. Benim dışımda hiç bir erkekle tek kelime dahi konuşma istiyorum, benim olduğum ortamlarda senin hakkında konuşulmasına dayanamıyorum. Kimsenin seni sevmesine de katlanamıyorum. Seni görünce mutlu olan kalbimi durduramıyorum. Ve bu lanet olasıca hissi daha yeni adlandırabiliyorum! Kahretsin! Anla işte seviyorum seni. Sebebi bu anladın mı? Seviyorum seni.." Not: İlk bölümlerim acemi gelebilir. Daha sonrasında kendimi geliştirdiğim için aldırmadan okumaya devam edin. Teşekkürler. Tüm hakları saklıdır © 15.01.2018

Kendinden taviz vermeyen, dobra Lina hiçbir şekilde öğrenci evlerinde kabul görmemektedir.Yine kapının önüne konulduğu bir gün, arkadaşı tarafından son çare olarak "onların" evine gönderilir. İlk bakışta her şey normal gibi görünse de 23 Numaralı Evde olayların hiç de tahmin ettiği gibi yürümediğinin farkına varır.Ancak yapacağı bir şey kalmamıştır.Ve üstelik aşk kapısını çalmıştır,hem de bir kaç kere.

Yüzüme sıçrayan cam parçalarının açtığı kesiklerden,kanlar akıyordu. Artık buna daha fazla katlanamazdım. Hızla evden çıktım ve o beni durdurmaya dahi çalışmadı. Dışarı çıktığımda gecenin karanlığı etrafımı sardı. Yağmur hızlanıyordu ve benim gidecek hiçbir yerim yoktu. Gözyaşlarım,yağmur ve kana karışırken yolun kenarında yürümeye devam ettim.Ne yapacağımı bilmeden sadece yürüyordum... Issız yol,karşıdan gelen bir arabanın farları ile aydınlandı. Bana yaklaşınca durdu. İçinden o çıktı. Bana doğru geldi ve elini yüzümde gezdirdi. - Bunu sana kim yaptı? Adeta kükrüyordu. Cevap veremedim. Sadece ağlamaya devam ettim. Söyleyemezdim. - Her kimse onun beynini uçuracağım! Bunları söyledikten sonra beklemediğim bir şey yaptı;bana kemiklerimi kırarcasına sarıldı. ☆Kapak Tasarım: Elçin Yolcu (@kolpaciyazar)

-Yeter artık Deniz! Kendine gel! -Ben kendimdeyim, zaten. Elleri saçlarını karıştırdı. İlerideki cam şişeye bir tekme attı. - Gerçekten, ne yapıyorsun Deniz? - Oturuyorum? Beni oturduğum yerden kaldırdı ve kolumdan sıkıca tuttu. - Gözlerime bak. Sen böyle değildin. Sana ne oldu? -Ne bekliyordun Arslan? Koşup boynuna sarılmamı mı? Yoksa durmadan ismini sayıklayıp ağlamamı mı? - Seni tanıyamıyorum, artık. Gözlerimin içine bakıyordu. Sıkıca tuttuğu kolumu ondan kurtardım ve kahverengi gözlerine alayla baktım. - Her şey değişti,Arslan. Artık ağlamıyorum. Onu orada bırakarak arkama dahi bakmadan, uzaklaştım. Ve bu yaptığımdan bir an olsun pişmanlık duymadım. ☆Kapak Tasarım : Elçin Yolcu (@kolpaciyazar )