Jeśli nałożysz kapelusz błazna na potwora w szafie, przestanie on być straszny, ale dla samego siebie, wciąż będzie potworem. Kiedy Jeongguk otwiera swoje dłonie, natychmiastowo je zamyka, ponieważ nie podoba mu się brzydota, którą widzi. Neonowe światła przeciekają przez jego pory, a on przestaje być jasny. Ból zmienia ludzi. A szczególnie zmienił Jeon Jeongguka. _____ TŁUMACZENIE FANFICTION HARUDAY (AO3)

o pierwszym spotkaniu Yoongiego i Jimina oraz ostatnim przelocie żurawii pairing: yoonmin ostrzeżenia: brak

Jessie ma przyjaciela i mnóstwo klientów. Ma siniaki na plecach, blizny i złe myśli. Rowan ma pustkę w sercu, talent i skłonności do szantażu. Obydwoje są tak potwornie skrzywdzeni i przestraszeni, że na chwilę zapominają, że powinni się nienawidzić. Historia o malarzu który znalazł inspirację w dziwce i o dziwce, która znalazła w malarzu coś zupełnie innego.

gdzie Yoongi stoi przy sztaludze z papierosem w ustach, a Jungkook leży na satynowym prześcieradle lub współczesna adaptacja "la seine" współautorka fabuły lepiej znana jako moja córa: @_violetmess start: 171217 end: 180218 -university au! -top!yoongi -bottom!jungkook -boyxboy -artistic shit -smut (???)

Taehyung nikomu nie mówił, co dzieje się w szkole, a czasem poza nią. Ukrywał siniaki, okłamywał nauczycieli, a nawet rodziców. Starał się udawać, że wszystko jest w porządku, ale z dania na dzień było coraz trudniej. Nie zdawał sobie sprawy, że od długiego czasu obserwował go pewien chłopak, który ostatecznie pozostawił po sobie ogromny ślad w życiu nastolatka. Gatunek: lekki fluff, angst, smut Ostrzeżenia/uwagi: znęcanie się psychiczne i fizyczne, poniżanie, homofobia 10.05.2018 #112 Angst

you are the sunshine of my life/that's why i'll always be around

"Mam wrażenie, że coś tu nam siada na łby. Jakbyśmy byli ciągle naćpani adrenaliną, niewyspani i przetrenowani... i dlatego wszystko robi się jakieś ostrzejsze, bardziej intensywne. Może to przez to? Może jesteśmy tylko napaleni, spizgani zmęczeniem, przegrzani po treningach, nie wiem. Ale jak na ciebie patrzę, ziomo... to nie mam pojęcia, czy to tylko ja tak mam." tylko Bromance może być wieczny. To historia o tych, co byli „jak bracia", dopóki nie oberwali krążkiem prosto w pysk i nikt już tego nie poskładał. O hokeju, gdzie zęby są opcjonalne, krew na lodzie nie robi wrażenia, a ból wpisuje się w tygodniowy grafik. O młodych ludziach, którym świat wydał się zbyt ciasny i zbyt nudny, więc zaczęli go rozmontowywać własnymi rękami, kawałek po kawałku, żeby sprawdzić, czy pod spodem jest cokolwiek wartego czucia. Jest tu lojalność tak ślepa, że aż głupia, obsesje udające osobowość i granice tak rozjechane, że nikt nie pamięta, po co w ogóle były. Są noce, które pachną fajkami i idiotycznymi decyzjami, akcje robione na samej adrenalinie i to chore, niepokojące poczucie, że wszystko zaczyna działać dopiero wtedy, gdy coś się sypie. A między nimi narosło coś, co nie potrzebuje nazw, coś, co się przyplątało i nie chce spierdalać.

yoongi i hoseok kochają swoje towarzystwo, szczególnie na końcu drogi.