- Jesteś pewny, że to da się zrobić? - Jeongguk pochylił się nad dziewczyną, która wciąż przyglądała się uważnie karcie pacjenta, jednak zerknęła na niego nieco zaniepokojona. - Oczywiście - odpowiedział jej z delikatnym uśmiechem. - Chirurdzy są wystarczająco aroganccy, by twierdzić, że nie ma osoby, której nie dałoby się uratować - Soojoon mruknęła pod nosem, zamykając na moment oczy, jednocześnie wzięła głęboki oddech, żeby znów spojrzeć na bruneta, tym razem z zupełnie innym wyrazem. - A kim jesteś? - Chirurgiem. Oczywiście. *** ~ ! Kontynuacja poprzedniej pracy - "Night Shift". ! ~ Hetero; sceny 18+; wulgaryzmy, szpitalne au!; nowe rozdziały raz w tygodniu.

❞ Gdzie Jungkook zawsze wyśmiewa głupi przesąd, o wielkiej miłości w przecinającym niebo samolocie, a zimne serce Taehyunga staje w płomieniach, bynajmniej nie ze strachu przed lądowaniem. Admission word: W opowiadaniu posługuję się szeroko rozumianą fikcją, więc pewne fakty mogą być mocno nagięte lub całkowicie zmienione. Miejcie to na uwadze.

jungkook był dzieckiem oceanu, należał do bezkresnych wód morza. nieustannie wpatrywał się w niekończący się błękit wód, smakował strachu, wyruszając naprzeciw falom i zimnych kropli, wkradających się do jego gardła jednocześnie cierpiąc, że niedługo może się to skończyć. taehyung był tym, który mając dwadzieścia jeden lat zakochał się w szumie australijskich fal z dziewięćdziesiątego siódemego roku, w wietrze otumaniającym jego myśli za każdym razem, kiedy stawał na desce oraz pomarańczowych zachodach słońca, które nad stromymi klifami wydawały się być najpiękniejsze na świecie obaj wywodzili się z morza i w pogoni za wolnością żyli do utraty tchu

Min Yoon Gi is on the run... The last person, who saw him alive was Park Min Ji. While his friends are freaking out trying to find him, the dead body is found. Where is Yoon Gi? Is he the only person missing?

❞ Zamknij drzwi. Usiądź przy mnie. Zajmę Ci tylko chwilę, zaufaj mi. ☀️ → będzie wesoło lub pogodnie 🌙 → będzie źle lub zbyt gorąco → Niesamowicie krótkie potworki. O wszystkim. Ze wszystkimi. Spisywane pod wpływem chwili, a ja takich chwil mam dużo, a może za dużo. Admission word: tu naprawdę będzie wszystko. Od seksu i brutalności, przez łzy i ból, po komedię i nadnaturalność. Shipy, nie shipy, samotne tratwy, a i imaginy się zjawią. Nie wiem co mój mózg wypluje, miejcie to na uwadze.

Namjoon zawsze analizował świat, rozkładając go na czynniki pierwsze. Czerpał inspirację z wrażeń, które do niego napływały w małych kawałkach. Co chciał nam przekazać w MONO? Zapraszam na historię, którą usłyszałam w muzyce i słowach tego mixtape'u (playlisty!) :). Non-au.

Jungkook miał tylko osiemnaście lat, gdy zostawił za sobą wszystko, by pognać za chłopakiem, w którym się zakochał, ponieważ bał się że to mogła być ostatnia podróż, w jaką zamierzał wybrać się Namjoon.

Gdzie wypadek z karmelowym latte zbliża do siebie dawnych przyjaciół, a określenie "przyjaciół" przestaje być już takie precyzyjne. /oneshot w chuj wie ilu częściach, bo zmieniam plany co pienć (5) sekund/ okładka, która jest zbyt ładna, jak na jakość tego opowiadania: @-kingfisher- (reklamuję Panic Room za darmoszkę)

„Gdybym tamtej nocy zostawiła go na zimnej ulicy, prawdopodobnie sumienie nie dałoby mi spokoju na długo, a moje życie wciąż było by tak samo nudne i monotonne. Zabierając ze sobą bezbronnego człowieka, zaprosiłam do domu demona, który przekroczył nie raz moją strefę komfortu. Nie było w tamtej sytuacji idealnego wyjścia, na co bym się nie zdecydowała, ktoś i tak by cierpiał. Nie mogłabym zmrużyć oka mając świadomość, że mógłby już nigdy więcej nie zagrać tak pięknie na pianinie." twitter: #pianist_ff @jungkookie_mp4

❝ - Hej, tylko nie uciekaj - ostrzegł Jungkook, robiąc pauzę. Następnie poruszył zabawnie brwiami wskazując na swój wózek inwalidzki. - To nie tak, że za tobą pobiegnę.❞ pairing: yoonkok szpital; gorzka komedia; highlight reel