"Ulan!" diye bağırarak bana arkasını döndü, ağlıyordu. "Bazen yanına gelmek, hiçbir şey demeden sana saatlerce sarılmak istiyorum. Kokun içime işlesin, her özlediğimde anımsayayım istiyorum. Üstüm başım sen koksun istiyorum lan!" "Levent," dedim ağlayarak, titreyen sesimle. Duyduklarım benim için çok ağırdı. "Ben gitsem iyi olacak." Yüzünü hızla bana dönerken gözlerinden akan yaşın beraberinde, hayal kırıklığıyla baktı gözlerime. "Ama sen hep böyle yapıyorsun..." "Bir şey yapmıyorum." "Yapıyorsun Umay!" dedi bağırarak. Delirmiş gibiydi. "Ne zaman sana gerçekleri haykırsam, kaçmak için yol arıyorsun." "Hata yapmanı istemiyorum." "Hayatım boyunca hata yapmadım, yapmam." "O zaman benden uzak dur Levent," dedim, kısık bir sesle. "Çünkü en büyük hatan olurum." "Beni artık sevmiyor musun?" "Seviyorum..." dedim acı tebessümümün eşliğinde, o da gülümsemişti. "Kutay'ı da seviyorum, Anıl'ı da. Hatta Ziya'yı da çok seviyordum." Tebessümü solarken başını onaylar anlamda sallayıp eli ile odanın kapısını gösterdi. "Git Umay!" dedi. "Kutay'a git. Anıl'a git." Bende onun gibi yapıp bir şey söylemek yerine başımı onaylar anlamda sallayıp odadan çıktım.

"Kendim için öldüm, senin için öldüm sevgilim." Bu hikâye, Karadeniz'e sığınışın hikayesi. Bu hikâye, yaşadığı her zorluğu sabırla soluyan, umudu bittiğinde inadı başlayan Asi'nin hikayesi. Bu hikâye, kendisini bir gece ansızın terk eden sevdiğine karşı öfke besleyen, Karadeniz'in hırçın adamı Asaf'ın hikayesi. Karadeniz'de sahile vuran dalga kadar yalnızdı Asi. Bir tarafta sevdiği adamın nefreti, diğer tarafta ise dedesi ve ailesinin öfkesi vardı. Bir de üzerine üzerine gelen ve kimseye söylemediği gerçekler. Gerçeklerin, acımasız varlığını omzuna yük ederken, yüreğindeki koru söndürme savaşı veriyordu. Onlar, gönüllü yanıyordu. Onlar, aşklarını öfkeyle besliyordu. Onlar, aşkı yaşatmak için savaşıyordu. "Bu kız kim?" diye sorduklarında diğerleri yine eskisi gibi, "Asaf'ın, Asi'si desinler.

"Ateşe ne kadar dayanabiliyorsan, dayanabileceğin kadar günah işle." diye fısıldıyor kadın... Fısıltısı çığlık oluyor... Çığlıkları sessizliği yaratıyor... Sessizlikten günah doğuyor...