Uzanıp kasetçalarda bir düğmeye bastı. Şarkı çalmaya başladı. Sonra yanıma geldi. Parmaklarını nazikçe ellerime doladı. Beni kendine yakınlaştırdı ve ellerini belime koyup yavaşça sallanmaya başladı. Bende ellerimi onun boynuna doladım. Ela gözlerini gözlerimden bir saniye bile ayırmıyordu. Şarkının sözlerini mırıldanmaya başladı. "Hala İstanbul'dasın ama deniz yok dalgalarda." Biraz durdu ve devam etti. Bende onunla beraber söylemeye başladım. "Kaçmışsın gitmişsin buradan çünkü bıkmışsın bizden, ikimizden." Rüzgarlı bir sonbahar günü... Yanımda Rüzgar, üstümüzde gökyüzü, ayaklarımızın altında ve etrafımızda sarararak yere dökülmüş yapraklar. Ağaçın dallarından esintiyle ayrılıp havada süzüle süzüle yere düşen yapraklar... Ve ben aylar sonra ilk defa, O'nun yanında huzurluyum.

Her zaman iyiler kazanırdı.Ya bazen kötüler iyilerden daha çok kazanmayı hakediyorsa.~○●~ Bu hikayede Hilal iyi kızdı.Yada değildi.Kimse bilemezdi.Okulda geçen,sıradan Yeliz'in oyunlarının yanında,hikayeye yeni kişilerin katılmasıyla beraber artık tanrıların oyunu başlamıştı. Selene,onu bir savaşa kurban etmesinler diye yüzyıllarca ailesinden kaçmıştı.Bir sürü ruhun gölgesinde yaşamıştı.Halbuki o Ay Tanrıçasıydı ve yenilmezdi.Bu hikayedeki kötü kız oydu.Ama kötülerde mutlu olmayı haketmez miydi?Artık mutlu olmak aşık olmak istiyordu.Dileği kabul olacaktı ama kendisini dileği öldürecekti belki de. Hilal,yıllarca babası olmaması gerçeğini kabul edip yaşamıştı.Ama annesi hep yanındaydı.Peki annesi olduğuna emin miydi? Aras,zengin bir ailenin zenginliğini kabul etmeyen biriydi.Dünyaya kendi adaletini getirmeye çalışırken kendi mahkemesinde en büyük adaletsizliği o yapmıştı.Hakim de oydu,savcı da oydu ve en önemlisi mahkumda oydu ama farkında değildi. Kapak; @WKapakTasarimi

Araf Zencirkıran annesinin masum prensesi babasının gözdesi mutlu geçen hayatlari bir anda kabusa dönmesi ve hayatan kopan bir kız çocuğu... Hayata geri donmesini sağlayan biri...

Vampir içinde #36 -29.04.18 Bir gün herkes anlayacak ki vampir filmleri efsanelerden ibaret değildir... Korku içinde #300 -11.05.18 Yayınlanma tarihi: 25.12.2017

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."

Herkesten farklıydım ve herkes de bunu biliyordu. Bilmekle kalmıyor benden korkuyor, benim yok olmamı istiyor, tiksiniyor ama bana şaşırmaktan da kendilerini alamıyorlardı. Avcılar denen illet bir kuruluş beni ve benim gibi olan 9 kişiyi bulup insanları güvende tutmaya and içmişlerdi. İnsanların koruyucu melekleriydiler. Ama ne Avcılar ne de kalan tüm insanlar aslında çocukluğunu güçlerini kontrol etmeye çalışmakla harcamış masum bir kız çocuğu olduğumu göremiyorlardı. Taki Avcılar beni buluncaya kadar. İşler artık daha kötü olamaz derken hem eğitmenimi, hem de yıllardır sakladığım kimliğimi birden kaybetmiştim. Ama her beyazın içinde bir siyah olduğu gibi, her siyahın içinde de bir beyaz vardı.Nereden bilebilirdim ki Avcı karşıtı güçlü bir grubun var olduğunu ve aslında binlerce kişinin Avcılar'a inanmadığını?Nereden bilebilirdim ki kalan numaraların istikametinin tam olarak bulunduğum yer olacağını? Ve nereden bilebilirdim ki hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını.

On altı yaşımda öldüm ben.Yaşarken adeta bir ölüye döndüm , hayallerim düştü yanaklarımdan.Düşünemedim hiç bir şeyi.Daha doğrusu düşünmeye gerek duymadım.Ve bir gece sabaha devrolurken öğrenmiştim ; Ben bir vampirdim. Kirli sayfalarım silinecekti ve temiz bir sayfaya yol açacaktım .İstemiyordum.Normal bir yaşantım varken aksiyona ne gerek vardı ki ?Ama kabullenmem ve üstesinden gelmem lazımdı.Hayal kurmayı bırakıp gerçek yaşantıya dönmüştüm.Yada dönecektim , ama bu hiç kolay değildi.Unutturmam lazımdı artık , beynime kazınmış kötü anıları.Geçmişimiz her ne kadar silinse de gelecekte gelecekti tekrar karşımıza.Ve tekrar silmeye gücümüz olmayacaktı.Ama ben bunu başarmak zorundaydım,her ne kadar kötü şeyler yaşayacak olsam da dik durup üstesinden gelmem lazımdı.Ve yapacaktım bunu.Hava yavaş yavaş aydınlamaya başlıyordu.Ay yok oluyor ve güneş doğuyordu.Birlikte asla duramazlardı.Güneş batarken ay yerini alıyordu , ay batarken ise güneş.Bende kendim gibileriyle birlikte olabilirdim normal insanlarla değil. Her şeyin bir düzeni vardı .Normal insanlar varken benim gibiler onların yanında yaşayamazdı. Ve ben bu düzeni öğrenene kadar kendim gibi olanlarla kalacaktım.