Hangisi daha kötü? En yakın arkadaşlarının ölümünü görmek mi? İçinizden birinin katil olduğunu bilmek mi? SEÇİM SİZİN...

Bitmeyen acılar silsilesi.Yıllardır yanan özlem ateşi. Gitmeye çalışan,susmayan yüreğin sesi. Uğruna şehîd olunan Rabb`in Şühedâ`sı hepsi. Gel. Birlik olma vakti Şimdi tut o güvendiğin eli İstikamet Beytü`l Makdis.

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

İmkansızlıklara dolu bir aşk. Herşeye rağmen seven bir adam ve sevgiyi haketmedigini düşünen bir kadın... Peki bu çelişki onları nereye götürecek hepsi bu kitapta saklı....

PERVANENİN IŞIĞA TUTULDUĞU GİBİ UMARSIZCA TUTULUP KALMIŞ OLANLARA... *** "... töre, adet, gelenek, anane diyerek en az değerin sevgiye, en çok değerin el aleme verildiği o kalıplarla yaşadıkları içindi. Bu kalıplar öyle güçlüydü ki ona uymak istemeyeni yıkıp geçiyor, yok ediyordu. Uyanı ise daha çok ezip silikleştiriyor, zamanla kendine katıyordu."

3 kız, saf ve masum. Güneş: 20 yaşında. Üniversiteye gidiyor. Annesi ve babasıyla yaşıyor. Sidal: 22 yaşında. Tıp öğrencisi. Hayata pozitif bakan saf ve masum biri. Ailesini trafik kazasında kaybetmiş, hayatın acı gerçekleriyle küçük yaşta karşılaşmış bir kız. Eslem: 23 yaşında. İşinde oldukça başarılı bir mimar. Zeki, inatçı. Ailesinden ayrı yaşıyor. 3 erkek arkadaş, sert ve acımasız. Araf: 24 yaşında acımasız bir mafya. Ailesini bir trafik kazasında kaybetti. Ailesinden ona sadece küçük kardeşi Aras kaldı. Acımasız, sert ve duygusuz. Rüzgar: 24 yaşında. Dışarıdan bakınca sert ve acımasız. Aslında iyi yürekli, naif bir mafya. Ailesiyle arası bozuk biri. Esat: 23 yaşında. Hayatı takmayan, yeri geldiğinde çapkın yeri geldiğinde acımasız bir mafya. Murat Bey'in tek varisi. ZAMANI DURDURAN MAFYALARIN AŞKINI OKUMAYA HAZIR MISINIZ?

Adam güçlü esen fırtına. Kız ise sularında boğulan mavi Deniz. Genç adamın kahve gözleriyle, genç kızın deniz gözleri buluştuğunda adamın şiddetli yeli, kızın denizlerinde sonsuz bir fırtına etkisi yarattı. Hayat denilen seyrüsefer sırasında kimilerinin saçlarını okşayan yel, bazılarına kasırga olurdu. Her şey geminin büyüklüğüne ve yelkenlerin sağlamlığına bağlıydı. Çürümüş bir gemi, fırtınadan korkmazdı öyleyse. Genç kızın dönüm noktası, adamın baş döndürücü eşsizliği miydi?. Değildi. Genç kızın hayatı, kazadan sonra zihninde oluşturduğu, gerçek olmayan bir hiçti aslında. Bunu öğrendiğinde yaşam bulduğu kahve gözler yabancısıymış gibi mi bakacaktı denizlere. Hiç dokunup yakmamış gibi uzak mıydı hep buz tenine. . . Gözleri bir çığlık, yaralı haykırıştı genç kızın. Bu gece, çok uzaktan geçen bir gemi. Elleriyse martı. Telaşlı ve ürkek elleri, fırtınada çırpınan beyaz bir yelken. Fırtınanın şiddeti ne olursa olsun martı sevdiği denizden vazgeçmezdi çünkü. Belki kurtulmuştu bedeni. Ama ruhu ölmüştü. Bu gerçek, ağır gelmişti narin bedenine. Tüm anıları zihninde yaşamış olmasını kaldıramıyordu. En kötüsü de aşık olduğu adam tanımıyordu, tanımamıştı onu. Olacak gibi değildi. Olmamıştı da zaten. Dokunamadığı.. Göremediği.. Dindiremediği bir acı taşıyordu yüreğinde. Biraz yalnızlık, biraz hüzün, biraz çaresizlik... Daha fazla dayanamayıp çöktü çamurlu yere. Yağmur damlaları kurşun etkisi yaratıyordu yumuşacık teninde. Tıpkı gerçeklerin, kalbine saplanan sonsuz bıçak etkisi gibi. Duyduğu adım sesleriyle kafasını kaldırdı. Tüm heybetiyle karşısında duruyordu taptığı adam. Nefes aldı. Belki de son nefesiydi. Adamın bembeyaz teninde parlayan inci kolyeye gitti genç kızın gözleri. Paramparça ruhu, bu kolyeyle dirildi. Aşık olduğu adamı yalnızca zi