"Nasıl bir hayatım var ? Çok solgunum.Daha sık dışarı çıkmalıyım,sağlıklı beslenmeliyim.Görünüşüm felaket.Daha dik yürümeliyim,dik durursam daha çok saygı görebilirim. Neyim var benim ? İletişim kurmak istiyorum,neden insanlarla iletişim kuramıyorum. Ah tabi,çünkü ben ölüyüm." "R" çoğu insanla aynı kaderi paylaşmaktadır.Yaşayan bir ölü olma kaderini. Ancak o yeniden nefes almak,yeniden gülümseyebilmek ve yeniden aşık olmak istiyordur. Her şeye rağmen,kaderini değiştirebilecek midir ?

RAFLARDA Ellerimi yumruk yapıp bana atak yapmasını beklemeye karar verdim.. Bu hareketim onu sinirlendirmişti.. Sanırım yani.. Gürleme gibi bir hırlayış ile üstüme atladı... Tek eliyle boynumu yakaladı ve beni ağaca iyice yapıştırdı... Vücudunu vücüduma yasladı.. Tüm ağırlığı ile bastırıyordu.. Ellerim boştaydı ama onu itişlerimi hissetmiyordu bile.. Dudaklarını kulaklarımın yanına yaklaştırdı.. Nefesini hissediyordum.. Ve bu nefes alışımı engelliyordu.. O kadar güzel kokuyordu ki.. Kulaklarımın dibinde kısa bir hırlama işittim.. Gözümden süzülen bir damla yaşa engel olamadım... Eliyle sıkmaya başladığı boğazım acıyordu.. Sonra elini biraz gevşetti ama bırakmadı... Gözlerimin içine bakıyordu...

Rachel kendini her zaman bir kurbağaya benzetirdi.Pis,yapış yapış ve toprağın altında kalmış bir kurbağaya. Hayata tutunamayan,omuzlarında gittikçe büyüyen ağır bir yükle yaşayan,yalnızca mutlu olmak isteyen bir kurbağaya. Yazarın Notu : Arkadaşlar,bu asi çocuğun,utangaç kıza aşık olduğu klişe bir aşk hikayesi değildir.Böyle bir hikaye arayışında olanlar bu kitabı okumasınlar. Belkide hayata yenik başladık yalnızca... Küçücük bir çocukken büyüyü verdik. Sonra bir yağmur başladı,hiç dinmeyen. Yağdı yağdı. Bir duman sardı bizi,karanlık,korkutucu, Ölüm gibi. Sonra bir bakmışız gitmiş ellerimizden, Geriye göz yaşlarımız kalmış dinmek bilmeyen. Koşmuşuz,olanca gücümüzle birbirimize tutunmuşuz, Ama kavuşamadan yapayalnız kalmışız. Bağırmışız,ağlamışız hatta... Çığlıklarımız yırtılmış kurumuş boğazlarımızda. Pes etmişiz sonunda,binlerce kez denedikten sonra, Toprağın altındaki kurbağalar gibi ölmek istemişiz. Sonra yepyeni bir hayata adım atmışız. Tutunamayanlar olarak,yalnızca birbirimize tutunmuşuz. Ve hiç bırakmadan birbirimizi yaşamışız hayatı, Tadına vara vara... Gülümseyerek en içten şekilde... Zaten amacı bu değil mi yaşamanın ? Temiz,saf,tüm duygularla gülümsemek...