"Acıdan geçemeyen kadının, acısı bitemeyen adamla; kırık dökük sevdası." Kendini bilmez bir gecede, ay tamda göğün bağrında uyuklarken başladı her şey. Kader; dizleri yaralı bir kızı, dudakları kan kokulu bir adamın koynuna sardı. Yitirdiği hafızasının ardından, hiç bilmediği bir adamın elini tuttu. Geçmişi hatırlamaya çaba gösterdiği her an kendiyle ilgili bilinmezlere daldı. Adam her an köşe başındaydı, soluğundaydı ve ne parmağındaki yüzük, ne de hatırlamadığı geçmiş bu ihtirasa mani olamadı. Oysa ki şeytanın ini, adamın köşesi kıvrılmış zihniydi. Kadın adamın cehennemiydi; saf ateşin koynu, zemheri kışın soluğu.

Hiçbir şey göründüğü gibi değildir. Ne iyiler göründüğü kadar iyi, ne kötüler göründüğü kadar kötü... × × × "Neden bu kadar sakinsin?" Gözlerime gelmeyen gözyaşlarıma teşekkür ederken omzumu silktim. "Ne yapmamı bekliyorsun? Sana bağırıp çağırmamı mı?" "Yani, evet. Yanına gelirken öyle ihtimalleri hesaba katarak gelmiştim." Gülümsedim. "Nefret bile etmediğim insana bağıramam. Hem sana bir şey söyleyeyim mi?" Nefesimi verirken gözlerimi kapatıp açtım saliselik bir zamanda. İşaret parmağımı kaldırarak göğsüne bastırdım artık ilk günki gibi parlamayan mavi gözlerinin derinliklerine bakmaya çalışırken. "Benim en azından bir kalbim var. Ama sende o da yok. Kalpsizsin sen. Ve bir şey daha söyleyeyim mi?" Ruhsuz bir gülümseme yerleşti yüzüne, işaret parmağımı biraz daha bastırırken göğsüne. Parmağımın altında hızla atan kalbi, söylediklerimi inkar etmek istiyormuş gibiydi sanki. "Kalbi olmayan insanlar, sürünürmüş..."

Rüzgar... Yıllar önce yaptığı bir yanlış yüzünden başına bela almış ve bu beladan kurtulmak için çok yanlış bir yol seçmiş adam. İpek... Canından çok sevdiği kızı Melisa'ya hayatını adamış, kalbi büyük acılar altında ezilmiş bir kadın. Kader... Bu iki insanın sırtına taşıyamayacakları yükler bindirmiş ve sırf onlar mutlu olmasınlar diye oyunlar oynamış. Peki AŞK? Kaderin isteğini alt edecek mi? Yoksa sonları çok farklı mı olacak? * * * "...Bak yeniden başlayabiliriz, geriye dönebiliriz." İpek şaşkınca Rüzgar'a baktı. "GERİYE DÖNMEK Mİ?" dedikten sonra gür bir kahkaha attı. Bir kaç saniye güldükten sonra birden ciddileşti. "ASLA! Bir daha asla o hatayı yapmayacağım." diyerek boynundaki kolyeyi hızlıca tutup kopardı ve Rüzgar'ın yüzüne fırlatıp yürümeye başladı. Bir kaç adım atmıştı ki Rüzgar'ın ardından "Asla asla deme İpek! Klişe bir söz belki ama haklılık payı çok fazla." dediğini duysada dönüp bakmadı. Şu anda yalnız kalmaya ihtiyacı vardı. * * * TAMAMLANDI ✔ •GDA•

Hayatın bize kurduğu tümseklere çarpıp parçalanan, yara alıp yoluna devam eden, kurtarılmayı bekleyen, geriye bakıp tümseğe tekme atan ve tümseği yerleştirenlerin hikayesi. Hazal, yokuşa sürülen hayatını toparlamaya çalışırken tanıştığı insanlar yoluyla gerçek yüzünü bilmediği olaylarla karşılaşır ve bir anda kendini başkalarının kirli oyunları arasında bulur. Bir seneye yakındır Anıl Arslan'a kurulan oyuna farkında olmadan dahil olan Hazal ile oyunun ikinci perdesi başlar. Hayatın genel akışı içinde gizem, aşk, heyecan, aksiyon ve sırlarla dolu bir hikaye, daha önce görmediğin ve kendine çok yakın hissedeceğin karakterler ile. "Evrendeki her şeyin bir sonu vardır ve elbet iyi ve kötü zamanlarının da sonu gelecektir.Karamsarlığa düşme,anını değersiz görerek mahvetme."