Acaba ne kadar kaldı? Bu son mu yoksa bir gün daha geçer mi böyle? Bir şiir daha çıkar mı bu acıdan? •Gece Mavisi'ni okumadan, bunu okumayın.

ben öyle birini sevdim ki, bir nevi intihardı kirpiğine düştüğüm gün, ölümüm başladı @ScPattz

❝Babasız büyüyen her çocuk dokunduğu tene aşık olur.❞ O cümleyi hazmetmek diğer bütün şeylerden daha güç geldi Ali'ye. Ve son gözyaşıyla beraber kitabın kapağını kapattı. Kitabın kapağında iki büyük yıldız, onların tepesinde siyah mürekkeple belirginleştirilmiş üç de kuş simgesi vardı. Ve bir de yazı. Aynı sihirle süslenmiş, fakat artık pekte anlamı kalmamış iki kelime: ❝Gece Mavisi.❞ alsel fanfiction // @scpattz

"Hercai çiçeğinin hikayesini bilir misin, Mertoğlu?" Terastan festival alanını izlerken, onun kaba ayak seslerine sinir bozucu kahkahası da karışınca istemsizce gerildim. "Ben de kime soruyorum değil mi?" Gülmeye devam etti ve tam yanımda durup benim gibi aşağıdaki kalabalığı izlemeye başladı. "O hikayeyi en iyi sen bilirsin. "Ne istiyorsun?" dedim, lafı dolandırmadan. Beni dinliyor gibi gözükmüyordu. Oldukça rahat bir şekilde konuşmasına devam etti. "Ama bir de benden dinle hikayeyi..." Derin bir şekilde soluklandı. "Çok uzun yıllar önce iki kır çiçeği birbirine aşık olur. Her bahar gibi onlar da açıp güneşe merhaba derler. Ama bir gün, bir bahar başlangıcı, bu çiçeklerden biri ötekine, 'Biz başka çiçekler gibi bu bahar açmayalım, kışın ortasında açalım ki bütün doğa bize ait olsun' der. Ancak bunu söyleyen çiçek, açmak için kışın gelmesini ve karın yağmasını beklerken öteki beklemez, yazın açar." Düşünceli düşünceli homurdandı ardından bana döndü. "Devamını unutmuşum, sen bilirsin, söylesene..." Devamını bildiğinden adım kadar emindim ama yine de istediğini ona verdim, hikayenin devamını anlatıp, bitirdim. "Bu yüzden karda açan ve sevgilisini bekleyen çiçeğe kardelen, sevgilisini yarı yolda bırakan çiçeğe...hercâi denir." O sırada ikimizinde gözleri otelden aceleci adımlarla çıkan Selin'e kaydı. Tam terasa çıkan merdivenlere yönelmişti ki hemen çaprazındaki babamı fark etti. Onunla gülerek bir şeyler konuşurken Gurur tok bir sesle mırıldandı. "Bu hikayedeki hercai çiçeği Selin değil, biliyorsun değil mi?" alsel fanfiction // @scpattz

❝İlk öpücük dudaklarımdan nefesi çalmıştı, sonuncusu neden bizi ayırdı?❞ hantol fanfiction // @scpattz

"Ben o günden beri deniz için yaşadım. Çünkü yaşamım kaynağını artık denizden almıştı. Onsuz bir bütün olamazdım. Korktuğumda ona koştum ben, canım yandığımda, can yaktığımda... Yalnızlığıma ortak olan, kalabalık ıssızlıklar içinden beni koparıp alan oydu. Beni tek yapan, çok yapan, beni hem hiç hem de bir şey yapan... Ben denize dönüştüm Elizya. Benim hayatım bu derin sularda. Herkes hayatını bir şeyler için harcar. Ama hiçbir harcanışın ederi bu kadar değerli olmamıştı. Dalgalarım kıyılarına vurduğunda, beni hep hatırlayacaksın." Yeni Çağ'ın kraliyet ülkesinde, karanlık ve derin sularda yolları kesişen iki genç: Elizya ve Aras. Hikayeleri iç dünyalarında sürdürdükleri hükümdarlığın yıkılışıyla başladı. Kendi kurallarıyla kendi yollarından gitmeyi denediklerinde kaybolacaklardı. Çünkü bilmedikleri bir şey vardı; aşkın rotası yoktu. Bir yol varsa ancak birlikte yürüyebilirlerdi. Peki ya nefret ve aşk arasındaki çizgi, birbirlerine çektikleri kılıçlar kadar keskin miydi? Yıkılan krallıkları beraber inşa edebilecekler miydi?

Okyanus gözlü çocuk ve onun yaralarını sarmaya hazır güzeller güzeli bir kız. Herkes yaralarını iyileştirmek ister, birçoğu bunu başaramaz. Ama onlar birbirine sahipler. Kalbi kırık küçük bir erkek çocuğu ile acı çeken küçük kızın hikayesi.

Selin Yılmaz üniversiteden mezun olduğunda, hayatında çok büyük bir değişiklik yaratacak haberi babasından öğrenir. Yıllarca el bebek gül bebek büyümüş, ne istese elde etmiş olan bu genç kız; evinden uzakta bir kasabaya yerleşmek zorunda kalır. Alışık olmadığı hayata ayak uydurma çabaları sürdürürken, yolu Cemil ile kesişir. Gece güzelinin, o derin, 'mavi' sularda yüzmeyi öğrenmesi gerekmektedir.

Rüya gibi bir aşk, güzel giden bir evlilik ve harika bir bebek... Filmlerden ya da kitaplardan beklediğimiz mutlu son bunlar değil mi? Peki ya bunlar olduğu halde oluşan mutsuzluklar? Peki tüm hikaye asıl burada başlıyorsa? Kızının doğum sancılarının başladığını öğrenen Güneş Hanımın hastaneye giderken korkunç bir kaza geçirmesi üzerine Selin'in hayatı alt üst olur. Suçlayacak birilerini aradığı o dönemde henüz on üç günlük bile olmayan 'kızını' Gece'yi suçlamak kolaydı, peki ama ya sonra? "O bebeği görmek ya da duymak istemiyorum anladın mı Ali? Onu emzirmek ölüm gibi geliyor ve ona bu evde tahammül edemiyorum." "Ne yapmamı istiyorsun peki Selin?" Selin biraz abarttığını fark etse de geri adım atmadı ve kollarını karnında birleştirerek konuşmaya devam etti. "Benden uzak tut!"

Eline aldığı sarı büyük zarfa baktı... Hayallerini süsleyen, uzun zamandır gelmesini beklediği o gün neden düşlediği kutlama sevincini de beraberinde getirmemişti? Her bitişin yeni bir başlangıcı simgelemesi gerekmiyor muydu? Peki ama neden her şey bitmiş gibi hissediyordu, bitmiş miydi gerçekten? Umut vardı, umut hep vardı... Madem her şey onun yüzünden olmuştu, bunun bir bedeli olmalıydı. Olacaktı da... Herkes hak ettiği sonu yaşamalıydı, peki ama hak ettikleri son neydi? En önemli soru kim avdı ya da kim avcı?