"Ben senin her anında yanında olmak istiyorum. Gülüşünden öpmek istiyorum her gece. Nefesin olmak istiyorum nefessiz kaldığın zaman. Sen benim şiirim ol istiyorum ben de senin şairin. Gül istiyorum benimle. Gözyaşları uğramasın kirpiklerine. Sonsuz mutluluk vaat edemem belki ama sen benimleyken mutsuzluk bile tatlı gelecek bana eminim. Bir ömür şiirim ol istiyorum güzelim. Sana sarılıp uyumak istiyorum ve yine uyandığım an sadece senin gözlerinle uyanmak istiyorum. Belki çok geç kaldım bunun için ama: Benimle evlenir misin Orman Gözlüm?"

Küçükken yazdığım, bol bol yazım yanlışları barındıran düzenlenmemiş bir kitaptır. Eleştiriye açığım. Onu ilk gördüğümde sadece sıradan bir patrondu. Aramızdaki nefret kıvılcımları her geçen gün ikimizinde canını yakıyordu. Onu görmek için çevirdiğim türlü türlü oyunlar mı desem yoksa her yakınlaştığımızda nefes almayı kesmem mi, desem? O kötü birisi değildi. Onun için ilişkiler tek geceden ibaret değildi. O beni ilk öptüğünde anladım artık ben o diye birşey yoktu, biz vardık. Biz olmak bu kadar kolay mı olacaktı? Romantizm içinde #84

Mahkum edildiği yalnızlığa aşık olmuş bir adam. Acılarını, kalp kırıklıklarını, kaybettiği çocukluğunu içinde yaşayan ve gözlerini dış dünyaya kapatan Poyraz Mertoğlu, aşka dokunursa? Hiç hissetmediği duyguya sarılıp bilmediği dünyaya adım mı atacak yoksa geçmişte yaşadığı korkunun gün yüzüne çıkıp onu mahkum olduğu yalnızlığa itmesine izin mi verecek? Bembeyaz bir dünyaya açtığı gözleri bir an da karardığında, hiç bilmediği bir dünyaya mahkum olan bir kadın. Yürümesi gereken yolda koşmak zorunda kaldığında, dinlenebileceği bir sığınak ararken kendini aşkın eşsiz kollarında bulur. Zor ve acılı olan hayatından kurtulmak için elini aşka uzatacak mıdır yoksa önüne bakıp koşmaya devam mı edecektir? Öyle ki, yapacağı tercih hayatını tamamen değiştirecek ve bilmediği gerçekle yüzleşmek zorunda kalacaktır.

"Babamın parası için değil miydi her şey?" Diye bağırdım ağzımdan akan kanı silerken. "Bıktım!" Dediğimde bir hışımla yanıma geldi. "Kes sesini!" Dediğinde içimden çıkamadığım yangında yanarken acı feryatla haykırdım. "Hiç bir şey istemiyorum! Boşa artık beni." Dediğim anda tuttu saçlarımdan. Dik duracak halim olmadığında çektiği yere doğru düşerken beni sürüklemeye başladı. "Boşanmak ha?" Dedi ve beni yere doğru savurdu. Düştüğüm yerde gözüm kapıdan kızıma ilişti yüzünü dizlerine gömmüş biçimde kulaklarını kapatmıştı. Acıya alışkın vücudumun alışamadığı tek şeydi kızımın acı çekmesiydi. Akan göz yaşlarımla kızıma bakarken saçlarımdan tekrar çekilmem ile ona döndüm. "Benden başka hayatın olabileceğini mi sanıyorsun Meryem Uluoğlu?" ••• Musa Uluoğlu, sana olan kinim beni getirdiğin son raddede kızım için son adımlarımı atarken yaptığının acısına merhem o adamla karşılaştım. Vurduğun her yeri seven, kızımı kızı gören, beni canına katan o adamla karşılaştım. Beni senden alabilecek o adamla, Kenan Dağcı ile karşılaştım.

Arın en sonunda dayanamayıp beni yere indirip yüzümü avuçlarının içine aldı. "Benim limanım sadece senin ve bizim çocuklarımız için Işıl Kandemir."diyip sertçe dudaklarıma kapandı. İçimde tarif edemeyecek kadar duygu karmaşasını bir anda yaşarken içindekileri dışarıya vurmak adına Arın'a acemi ama bir o kadar tutkuyla karşılık verdim. Dudaklarımızı ayırıp anlını anlıma dayadı. "Seni Ölene Kadar Seveceğim. Ruhuma ince ince işlenmiş büyük bir mühürsün ve o mühür ordan asla geçmeyecek." •••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• İki kalp birbirini tamamlamaya, birleşmeye çalışıcak. Peki ya başarabilecekler mi? Gece gündüze, gündüz geceye bulaştı. İki kalbin bir olması ve tek bedende atması. İlk yazdığım kitaptır. Acemilik vardır. Bunu bilerek okuyun lütfen. ⚜️NOT:TÜM KİTAPLARIMDA SADAKATLİ ADAMLAR VE KADINLAR VAR. İHANETE YER YOK. ©Tüm hakları saklıdır. ™©Wattpadte Ruhumdaki Mühür adı altında yazılan ilk kitap (Kullanılamaz)!

Her aşkta en az on kişi vardır Bunlar en yakınlar ve tanıdıklardır... Doğru demiş üstad. Demesine ama bizim Aysın'la aramızda dağlar var. Keşke yalnız dağlar olsa. Aşardım. Ama akmayı bekleyen kanlar var. Yerde bırakmamaya and içtiğim kanım var. Kan kardeşime, canımın canını emanet ettiğim kız kardeşimin döktüğü göz yaşlarının diyeti var. Alınacak öc'üm var Aysın. Bu dava için Giymem, dediğim yeleği giydim. Cebime koymam, dediğim köstekli saati koydum. Elime almam, dediğim silahı aldım. Bulanmam dediğim kan mı ? Banyosunu yaptım. Ama bil. Ne seni özgür bırakırım, ne de senden geçerim. Dirime, dirin; ölüme ölün! Ben böyle seviyorum. Affet, Aysın... Yazar Tavsiyesi: Bu hikayeyi okurken atlayarak okumamanızı tavsiye ederim. Aksi takdirde bir anda nerede olduğunuzu ve neye uğradığınızı şaşırabilirsiniz. :) Sindire sindire okuyunuz ♡ 8 Şubat 2015*