Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

|tamamlandı| seninle istanbul sokaklarında karşılaşma ihtimali bile güzelken sen şimdi bambaşka bir ülkedesin. mehtap şimdi ayrı şehirlerde aydınlatacak yüzümüzü. olsun, gözlerimi kapattığımda tam karşımda gökyüzünü anımsatan gözlerin beliriyorsa mesafelerin ne anlamı kalır ki? yarı texting

Yasemin, kendine ait dünyasında ona bu dünyayı veren birçok dostuyla beraber yaşayan, kalbi yaralı ama yaralarından en güzel çiçekler inşa eden bir kızdır. Sonra biri çıkar gelir. Yaralardan inşa edilen o çiçeği görür. Koparmaya kıyamaz, koklamaya da. "Yasemin," der. "Çiçeklerin en güzeli."

Gayrimeşru bir prensesten kraliçeliğe gidilen meşakkatli bir yol... En büyük varisi ölen kral, kızını öldürmeye çalışan küçük oğlunu sürgün ediyor, eşi kraliçenin ise bütün haklarını elinden alıyor. Yıllarca halktan ağıza alınmayacak sözler işiten prenses gün geliyor o saraya hakettiği ünvanı almaya gidiyor. Lanetli olduğunu söyleyenler, annesini büyücüklükle itham edenler ve türlü türlü suikast girişimlerinin ardından hakkı olan tacı kazanıyor. Omuzları yukarıda, başı dik ve istikrarlı. Beatrice her zaman pusuda. 🏹🏹🏹 "Prensesi koruyun!" Muhafızlarımın bağırışlarıyla at arabamdan başımı çıkardım. "Neler oluyor?" İçlerinden biri titreyen parmaklarıyla ağaçların arasından arkasındaki on beş kılıçlı adamla fırlayan adamı gösterdiğinde gelene baktım. İlk gördüğüm şey bir şahin kadar delici bakışları oldu. Vahşi çehresinde gözlerim gezindi. Sol şakağından yanağına inen derin bıçak yarası vardı. Kim yaptıysa gözünü ıskalamıştı. Yazık. Yeleğinden çıkardığı bıçağı elinde ustalıkla döndürerek bana doğru nişan aldı. Korkuyla gözlerimi açtım. Yüzümün yanına, at arabamın tahta kapısına saplanan bıçak saplandığı yerde titrerken içime dolan öfkeyle bana suikast düzenleyen adama baktım. "Prenses Hazretleri," dedi tükürürcesine. "Benimle geliyorsunuz." Kapıyı açıp uzun eteğime inat arabadan atladığım gibi tahta kapıya saplanmış bıçağı çekip çıkarttım. Kollarını göğsünde kavuşturarak sırtını arkasındaki ağaca dayadı. Bana küçümseyerek baktı. Onun yaptığı hareketleri taklit ederek, fakat daha büyük bir ustalıkla, bıçağı elimde döndürdüm ve nişan alarak fırlattım. Onun aksine ıskalamamış, kulağının hemen dibine, ağaca isabet ettirmiştim. Yanağına yaslı duran bıçağa yan gözle baktı. Onu alayla süzdüm. "Gel ve al korkak!" #1 kraliçe

O gün yaptığı tek hata; espresso'yu cool lime refresha ile aldatmaktı. Fakat hiç ummadığı, görmek istemediği kişi de o gün karşısına çıkmıştı. Dışarıdan bakılınca ne kadar şans işi gibi görünse de, bu tam anlamıyla bir fiyaskoydu. Onunla yüz yüze olmak hayatının kıyameti, azap defterinin gün yüzüne çıkmasıydı. Liseden sonra öğrendiği gerçeklere rağmen kalbini yarı aralık bırakmış ve hep darbelere maruz kalmıştı. Kaderin kendisini sürekli lisede Kaya Yelkenci'ye verdiği büyük dersle sınadığından şüpheleniyordu. Tam hayatını yeniden rayına sokmuşken ve mükemmel bir ilişkisi varken, Kaya Yelkenci'yle bir kafede karşılaşmak tüm sinir sistemini çökertmişti ve hazmedemediği gerçeklerle yüzleşmesine sebep olmuştu. Özge'nin tek yapması gereken onu görmezden gelmekti. Ama bu fikir onun yeni patronu olduğunu öğrenmeden önce geçerliydi. Şimdi onun dayısının şirketinde çalışıyorken, adam başına yarı patron olmuşken ve kendinden nefret ediyorken tek düşündüğü şey; espressonun lanetine uğradığıydı. Fakat gerçekte olan; Özge Güney ayva bahçesine düşmüştü ve oranın en has meyvesini yemeye başlamıştı. ➡ 2012

O aldatıcı mutlu son gerçeklerine yeterince inanılmıştı. Muhteşem tanışma, sevimli birliktelik, mükemmel bir düğün ve son yazısı yazılırken, çiftin aşk dolu öpücükleri... Film yavaşça sonlanır ışıklar açılır ve film orada biterken, o filmi izleyen bir çift gerçek dünyalarına dönmek için yerlerinden kalkıp evlerine gider. Gerçek dünyanın beyaz atlı bir prensi yoktu. Mükemmel bir prensesi de yoktu. Gerçek dünyada yemek yapan hem iş kadını hem ev kadını Gül Oyalar vardı ve tabii çalışan ve eve geldimi yemek bekleyen, hiçbir şeyden memnun olmayan bir de Mertleri verdi. Onların gerçek olduğuna inandıkları aşkları vardı. Ve tabii kavgaları ve tabii hakaretleri ve tabii her şeyin üzerini kapatıp hayatlarına devam edecek alışkanlıkları... Sonra gökyüzü gündüzken güneşi, geceyken ayı, gerçekleri görebilmeleri için onlara ışıklı bir yol sundu ve gerçekleri görmeleri bir beş senelerini aldı. Gerçekleri gördükten sonra da bu evliliklerini Aşk Meşk ve Saçmalıklar uğruna bitirmeyi tercih ettiler ve kendilerini bir anda özgür buldular. Çok sonrasında ise; hayatları yeni düzene ayak uydurması için yeni alışkanlıklar edinmeye başladılar. Hayatlarına girenleri kabul etmeye başladılar. Yeni aşklara kollarını açtılar. Ve hayat bu sefer onların gerçekleri görebilmesi için ne güneşi ne de ayı onların üzerine sunmayacağını göstererek onlardan uzak başkalarına verdi ışıklarını... Şimdi gerçek aşkın ne olduğunu, gerçek dünyanın nasıl olduğunu ve inandıkları tüm gerçeklerin yok olduğunu görme vaktiydi. Gül Oya ve Mert'in yenidünyasına adım atarken, yeniden yaslanın arkanıza çünkü bundan sonra olanlar artık Aşk Meşk ve Saçma Sapanlıkları!

Pınar sakin olmaya çalışarak "Merhaba," diye fısıldadı. Bundan daha fazla muhabbet etmek istemiyordu lakin bunun kaçınılmaz olduğunu da biliyordu. "Merhaba." Selçuk'un yüzünde şaşkın bir gülümseme ağır ağır peyda oldu. Sanki yüzünden hızlı hızlı hisler ve ifadeler geçiyormuş gibi yüzü dalgalanıyordu. Pınar'a doğru bir adım yaklaşmak istedi ama hemen durdu. "Ne zaman geldin?" Selçuk'un gözleri Pınar'ın hatırladığından da güzeldi. Ya da belki de daha güzeldi artık. Yaş almak yaramış olmalıydı. Bu yüzün her bir zerresine bakarken nasıl kalbinin aşkla çarptığını dün gibi hatırlıyordu. Hala aynı güzel yüzdü işte! Daha sakallı, bir iki ufak çizgisi vardı ama onlar da ona ayrı bir hava katmıştı. Deniz yeşili gözlerinin etrafındaki çizgiler mesela... olgunluk katmıştı. Siyah, sık sakallarına rağmen onların arasında görünen gamzelerinin etrafındaki çizgiler... nasıl da güzellerdi. Muntazam bir yüzü vardı. "Dün," derken sesi çatallaştı Pınar'ın. Hemen genzini temizledi. Bunu yaparken de gözünü kaçırma fırsatını değerlendirdi. "Sen ne zaman geldin? Burada olmadığını sanıyordum?" dedi bunu ümit eder gibi. Sesindeki bu temenniyi saklayamadı. Selçuk da fark etmişti o ses tonunu. Yine de aklına gelen ilk şeyi hemen uzaklaştırdı. Kendini tek parça halinde tutmaya gayret etti. "Ben ne zaman gittim ki?"

Kerem: İyi bir avukat, deli dolu bir insan, mükemmel bir arkadaş. Bahar: Enerjik kişilik, sabırlı karakter, mükemmel bir arkadaş. Çağatay: Keza iyi bir avukat, esrarengiz sempatik, mükemmel bir arkadaş. Ebru: Süper anne, daimi bekar, mükemmel bir arkadaş. Ekin: Kitapkurdu, sükunet timsali, mükemmel bir arkadaş. Harun: Müzik aşığı, gecelerin adamı, mükemmel bir arkadaş. Altı arkadaş, altı ayrı hayat hikayesi... Hepsinin kendilerince sıkıntıları vardı ama aynı zamanda başlarını omuzuna yaslayabilecekleri beş ayrı arkadaş alternatifleri de... Kimisi lisede tanışmıştı, kimisinin yolu üniversitede kesişmişti, kimisi akrabaydı, kimisi ev arkadaşı... Hepsinin yolu aynı grupta sonlanmıştı. Onların en yakın arkadaşım dedikleri birileri yoktu. Onların her birinin beş en yakın arkadaşı vardı. Hiçbiri hiçbirini ayırt etmezdi. Her an her koşulda, ucunda ölüm dahi olsa birbirlerinin yanında olmayı başarırlardı.

Ötekileştiriverebileceklerinizdenmişçesine... Not: Bu kitap sınıfta en arka sıradan uyuklayan tayfaya ithaf edilmiştir. (Kapak için canım bebişim @ppluiee aşkıma teşekkür ederim.)

Benim beklediğim adam sen değildin ama kalbim.. Kalbim neden senmiş gibi atıyor. *-* Jessica Atos üç abisi ve babası buna bonus olarak büyük babasıyla oldukça korunaklı bir yaşam sürmüştü. Küçüklüğünden bu yana çevresinde ki zırhlı insanlar onu kendisine koruması dışında pek de bir şey öğretmemiş olsa da o insanların arasında kendi gölgesiyle birlikte yaşamayı öğrenmişti. Gölge yaşamının büyük bir çoğunluğunda onu takip etmiş ve korumuştu. Jes bu adamla yaşamayı öğrenmiş hatta onu alışmıştı. Ama bir sabah onu tamamen kaybedeceğini hiç düşünmemişti. Hayata hep yenik başlayanlardan olan Pedro, İtalya'nın en büyük gücü haline gelmesi için yıllarca uğraşmış yalnızlığıyla bu savaşı kazanmıştı. Sadece kendisi için yaşayan bu yalnız adam bir gece barda yanlış anlaşılma yüzünden yatağında yatan kızın hayatını tamamen değiştireceğini nereden bilebilirdi ki? Yalnız bir adam ve küçük bir kızın hikayesini okumaya hazır mısınız? (BU HİKAYE ATOS SERİSİNİN 3. KİTABIDIR)